Vrienden

De Stube is leeg. Totaal verlaten op de barman na, die een blogje aan het schrijven is. In de aangrenzende serre is een groep Duitsers salsa-les aan het krijgen, wat vooralsnog resulteert in het massaal scanderen van "eins, zwei, drei, funf, sechs, sieben". De oplettende lezer zal opmerken dat vier wordt overgeslagen, maar laten we daar niet te moeilijk over doen.

 

Het is voor het eerst in mijn carrière dat de Stube zo leeg is. Al mijn collega's zijn op hun kamer aan het slapen, lezen of romantisch aan het dineren. Dat is al eerder gebeurd, maar er was altijd een uitzondering. Een van de inwonende koks zorgde er voor dat er in ieder geval altijd gezelschap was. Hij dronk rustig zijn glaasjes wijn, rookte zijn sigaretten en kuierde rond. Ook 's ochtends als ik naar buiten ging met mijn mok koffie voor een ochtendblik op de WC-berg, was hij altijd paraat. We zeiden niet veel bijzonders tegen elkaar: een praatje over het weer, wat we die dag gingen doen en soms wisselden we wat verhalen uit over wat we in ons leven hadden meegemaakt.
De kok is afgelopen weekend afgereisd met de bus naar Nederland. En toen ik vanmorgen op mijn bankje met mijn mok koffie zat, miste ik het geknerp achter me van het grind onder zijn voetstappen. Een verdwenen vriend, dacht ik.

Maar tegelijkertijd is het raar dat ik over iemand van wie ik zo weinig weet denk als een vriend. Vrienden delen toch lief en leed met elkaar, nemen elkaar in vertrouwen, huilen bij elkaar uit en worden samen dronken. Blijkbaar is dat allemaal niet per sé nodig. Iemand kan een vriend worden omdat hij een vriendelijke uitstraling heeft, je aan hem gewend bent geraakt en je vertrouwd voelt bij hem.
Het leven hier in een kleine gemeenschap met wisselende personen maakt de definitie van 'vriend' al helemaal wazig. Een andere collega heeft me pas onomwonden zijn kritische visie gegeven op mijn handelen. Onder een glas bier en met respect. Ook al raakte zijn kritiek me, toch zie ik hem als een vriend. Niet omdat we lief en leed met elkaar delen, maar omdat er moed en betrokkenheid voor nodig is om iemand recht voor z'n raap kritiek te geven. Omdat we hier tot elkaars gezelschap veroordeeld zijn, zijn we over het algemeen wat voorzichtig met kritiek op elkaar. Een verstoorde relatie tussen twee personen kan de harmonie binnen de 'familie' ernstig verstoren.

De Nederlanders die hier in het hotel wonen, soms al jaren lang, hebben over het algemeen niet veel Zwitserse vrienden. Het hotel ligt 5 km van de bewoonde wereld en de aanwezigheid van zoveel Nederlandse collega's moedigt het niet aan om in het nabijgelegen dorp vriendschappen aan te knopen. Het is zoveel makkelijker om iets leuks te doen met een collega. Maar er is ook iets in de Zwitserse mentaliteit dat het moeilijk maakt om 'dichterbij' te komen. Het kan aan de streek liggen: Graubünden is een vrij geisoleerd en ongerept gebied, misschien wel te vergelijken met Schotland. Dat kweekt mensen die op zichzelf aangewezen zijn en buitenstaanders met reserve tegemoet treden. Maar ik heb ook gehoord van Nederlanders die jarenlang in het vlakkere deel van Zwitserland gewoond hebben en ook daar weinig vrienden aan hebben overgehouden.

Nu het einde van mijn verblijf hier in zicht komt, ben ik benieuwd hoeveel vrienden er overblijven als ik straks weer gewoon langs het kanaal in Utrecht woon.

 Verder is het leven hier nog steeds heerlijk. Het aantal gasten zit wel een beetje in een dip, zo in de periode tussen zomer- en herfstvakantie in, maar het weer is na een paar sneeuwbuien weer geweldig opgeklaard, zodat de T-shirts en korte broeken nog steeds mee naar buiten mogen. Aan de lengte van de dagen is wel te merken dat we de herfst in zijn gegaan. Om een uur of drie verdwijnt de zon al achter de bergen achter het hotel.
Omdat er steeds minder personeel overblijft mag ik weer wat vaker achter de bar in plaats van achter de computer. Dus als je er nog een weekje tussenuit wilt in oktober: kom een biertje bij me drinken! Op http://www.sinestra.ch/aanbiedingen zie je dat dat een stuk minder kost dan normaal. En de herfstkleuren hier in het dal....kijk zelf maar.