Beeldverhaal

Omdat de afgelopen weken erg veel dagen er uitzagen als op de volgende foto (de essentie is dat het mistig is) en afgelopen maandag een dag met een 10 zou zijn voor het weer, heb ik alle verplichtingen uit mijn handen laten vallen, mijn bergstappertjes aangetrokken en ben een rondje naar St. Leon gaan lopen. Veel laagjes kleding aan, die laagje na laagje de rugzak in gingen en tot ik om een uur of twee alleen nog in mijn T-shirt rondliep. Niet gek op 12 januari.

 Ik wil jullie deze keer niet vermoeien met grote lappen tekst met een fotootje, maar precies andersom. Foto's met een verhelderende opmerking hier en daar.
Bijvoorbeeld: Op de volgende foto vooral gras.

Boven op de heuvel is het al helder, maar in de verte in het dal van de Vezère hangt nog een dikke laag mist.

Het wordt pas echt mooi bij het afdalen, op de rand van zon en mist.

Zelfs het miniriviertje de Thonac is in een dikke laag nevel gedompeld.

Mooi bevroren spinnenweb van een dronken spin. Of eentje zonder richtingsgevoel.

Vrolijke boel op het kerkhof van Saint Leon. Een begraafplaats is het niet, want iedereen ligt gezellig opgestapeld in het familiedoosje.

De kerk van Saint Leon. De kerstboom staat alvast klaar voor volgend jaar.

In Thonac is het nog een vrolijke kerstboel. Ik geloof dat alles pas in februari wordt opgeruimd in Frankrijk.

Ze bestaan nog: telefooncellen!

Weer een poging tot selfie

Olifantbomen. Maar ze heten officieel waarschijnlijk anders.

Ziehier de wereldberoemde Pont de Fanlac. Geroemd door architecten om zijn combinatie van eenvoud en functionaliteit. De Pont de Fanlac wordt in één adem genoemd met de Golden Gate, de Erasmusbrug en de Tower Bridge. Als u tenminste de vorige zin uitspreekt.

Bent u ooit in Frankrijk op vakantie geweest? Dan heeft ook u waarschijnlijk op de rand van een echtelijke crisis gezeten omdat de bewegwijzering in Frankrijk niet altijd eenduidig is. Hier wat eenvoudige voorbeelden ter illustratie.

Op de linkerfoto hieronder ziet u dat Thonac (dat dorp van die kerstversiering en de gelijknamige sloot met rivierpretenties) zowel 2,8 als 6 kilometer verderop ligt. De weg van deze wegwijzer naar Thonac is een rechte streep. Mijn wiskundeleraar heeft me ooit verteld dat rechte strepen maar één lengte kunnen hebben. Dat hij maar wat kletste is hiermee afdoende bewezen.

De linkerfoto geeft bovendien aan dat Montignac (ooit bekend van het dieet) naar rechts is en wel 9 kilometer ver. Rijdt de eigenwijze automobilist echter 100 meter (ik heb het opgemeten) rechtdoor in plaats van rechtsaf, dan is Montignac nog maar 6 kilometer ver.

Dat is mijn schaduw, daar rechts. Ik weet het, beginnersfout.

Op de rechterfoto ook onversneden sluikreclame van onze buurman Foie Gras, de ganzenleverpâtéboer. Je weet wel, met dat volproppen via trechters. Dat plaatje van die camper linksonder zegt overigens niets over het fabricageproces van de pâté. Hij beunt er een beetje bij als campercamping.

Tot volgende week, dan ga ik weer gewoon schrijven.

Goed gas

Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven hoe blij we in Nederland mogen zijn met de vrijwel ongestoorde elektriciteitsvoorziening. Nu is er hier nog een opmerkelijk elektriek fenomeen. De blauwe, witte en rode dagen (chauvinisme is niet voor niets een Frans woord).
Op blauwe dagen is de stroom extra voordelig, op witte dagen geldt het normale tarief en op rode dagen is het extra extreem duur. Om te weten wat voor dag het is moet je niet naar buiten kijken, maar op een kastje met lichtjes dat vanaf 8 uur 's avonds aangeeft wat voor dag het morgen is.
Als dat een rode dag is treedt hier meteen het rode-dag-scenario in werking. Iedereen moet op de hoogte gesteld worden dat er niet wordt gewassen, geen elektrische ovens gebruikt en zo min mogelijk licht aan gedaan. Op een blauwe dag laten we alle lampen dag en nacht branden natuurlijk, om te compenseren. Echte zuunigers (wij niet) hebben een dieselaggregaat dat gestart wordt op een rode dag. Daar gaat je milieudoelstelling.

En lieve lezer, hebt u wel eens stilgestaan bij de zegeningen van het gas? Gas dat zonder problemen ieder huishouden in Nederland binnenstroomt. Goed, er ontploft wel eens wat, maar dat hou je altijd.
We gebruiken hier wel gas hoor, maar met name om op te koken. Dat gas wordt aangevoerd in van die butagasflessen, met die gezellige dikke buikjes. Daar kun je flink mee koken, maar een keer of tien per jaar naar de gasboer voor nieuwe flessen lijkt toch wel nodig.

Hier op het landgoed stoken we op hout in plaats van gas. Dat kan makkelijk als je 170 voetbalvelden bos tot je beschikking hebt. De CV ketel is hier een gezellige kachel met een knapperend vuur in plaats van een dubbelwandige turboketel met intelligente thermostaat. De temperatuur van de kachel wordt geregeld met een klepje dat de luchttoevoer afsluit als het te warm wordt. Minder lucht is minder brand is minder warmte. Komt geen computer of elektronica aan te pas.
De eerste gedachte is natuurlijk: dat is mooi! Gratis verwarming! En hoewel bomen weliswaar gratis groeien is het toch een beetje gedoe, die houtgestookte CV.

Gaat u even mee? Dan beginnen we met het omhakken van de boom. Hakken bij wijze van spreken natuurlijk. In het echt worden bomen omgelegd met zo'n snerpende motorzaag. Als u die niet in het schuurtje heeft staan, even naar de Gamma. Het geluid van drie pizzakoeriers moet je daarbij voor lief nemen. Zijtakken eraf en dan in vervoerbare stukken zagen. Die op stapels langs het bospad leggen.
Vervolgens met de trekker (misschien even bij de buren lenen?) de stammen ophalen en naar de opslag brengen. Graag overdekt, want dan droogt het.
Een jaar of twee later mogen de stammetjes onder het afdak vandaan. In drieën zagen, zodat ze in de kachel passen. Het is wel handig om daar een speciale zaagtafel voor te hebben, anders is je decoupeerzaag snel bot. Nu hebben sommige bomen last van overgewicht, tenminste ten opzichte van de maat van de kachel. De te dikke handzame stukjes op kachelformaat moeten dan gekloofd worden. Liefst met een kloofinstallatie achter de trekker: hopen dat de buren die er bij hadden gekocht. En pas op voor de vingers, een kloofje loop je zo op.
De handzame, gekloofde houtjes op kachelformaat moeten dan vervoerd worden naar een plekje in de buurt van de kachel. Het is zo vervelend om eerst 10 voetbalvelden af te moeten lopen met je houtjes. Dus in een kar en die bij het huis parkeren.

Bent u er nog? Want we zijn er nog niet. De houtjes moeten de kachel in. En tijdens koude perioden moet dat met een grote regelmaat. Het is wonderlijk hoe veel houtjes zo'n kachel eet per dag. In de praktijk dus om de twee a drie uur even bijvullen. Van één tot zes 's nachts kan hij het op de spaarstand uithouden zonder bijvullen, dus je kunt even ongestoord slapen als stoker. Ik ben de koning heel dankbaar dat hij deze verantwoordelijkheid niet delegeert.
Een meevallertje is dat de kachel zo efficiënt stookt dat er vrij weinig as overblijft. Want die moet weer afgevoerd worden natuurlijk.

Geef je CV-ketel straks even een bemoedigend klopje. Hij hangt op een afgelegen plekje stilletjes het huis te verwarmen. Je weet nu hoeveel werk hij je bespaart.

Toekomst

Het nieuwe jaar is alweer een paar dagen oud. Mooie dagen, wat mij betreft, want ze overtroffen mijn verwachtingen. De zon scheen, mijn zoon was hier met twee leuke CKI'ers en er was een vriendin op bezoek. De kerstdagen heb ik besteed aan het maken van twee meubels die ik de Flintstone-lijn gedoopt heb. Het hout kwam uit een stapel die bestemd was voor de kachel. Oud- en nieuw begon met een groot vuur dat ik vanaf een uur of vijf tot één uur 's nachts goed in de gaten heb gehouden, met een paar biertjes en wat glühwein.
En het was erg leuk om met Jop, Tariq en Simone aan een paar goeie klussen te werken hier op het terrein en tussendoor te voelen wat een leuke mensen die kunstmatig intelligenten toch zijn.

Ik doe helemaal mee met de traditie om aan het eind van het jaar de balans op te maken van de plannen van vorig jaar en de plannen voor het komende jaar. Ik weet dat dat verwachtingen uiteindelijk alleen maar leiden tot lijden, maar het is sterker dan ik zelf.
Tijdens een wandeling met die lieve vriendin kwamen we pratend tot een mooie analyse. Ondanks alles wat Buddha er van mag vinden zijn verwachtingen niet te vermijden, net als angsten en gedachten in je hoofd.
We verwachten nu eenmaal de leuke dingen en zijn bang voor vervelende dingen. Die leuke en vervelende dingen zijn helemaal niet echt, die zitten alleen in ons hoofd. Meestal gebeuren er andere dingen die je vooraf helemaal niet bedacht had. Je kunt bijvoorbeeld bang zijn dat je vliegtuig neer zal storten en vervolgens in het echt vijf uur vertraging oplopen omdat het mistig is. En dan in die vijf uur hele leuke mensen ontmoeten.

Buddha schijnt gezegd te hebben dat je pas echt vrij bent van lijden als je die verwachtingen en angsten niet meer hebt. Dat mooie doel heb ik voor dit leven opgegeven, dat gaat me niet lukken. En ik denk dat dat voor heel veel mensen geldt. Ik weet dat er allerlei technieken zijn om dat te bereiken, maar dat is het me niet waard, al die opgelegde discipline.
Ik geloof wel in het reguleren van die angsten en verwachtingen. Eén van de verwachtingen die ik op dit moment heb is dat ik ooit mijn eigen kleine huisje ergens in de zon heb. Nu kan ik dat als allerhoogste doel in mijn leven stellen en er woest achteraan gaan jagen. De teleurstelling en het 'zwarte gat' als dat dan niet lukt zullen dan groot zijn. Het andere uiterste is om helemaal niets te doen om die verwachting uit te laten komen. "Kijken wat er gebeurt", zouden ze zeggen bij Dikkie Dik. Dan moet er een klein wondertje gebeuren wil ik ooit in dat huisje in de zon terecht komen.

Er is dus ergens een mooi evenwicht tussen 'in beweging zijn' en 'bezeten achterna jagen' en dat evenwicht ligt voor ieder mens ergens anders. Maar altijd lijkt het een goed advies om niet te veel waarde te hechten aan die verwachtingen. Ze zijn het product van een ijverige geest die ook de toekomst niet kan voorspellen. En na meer dan vijftig jaar weet ik dat het leven nog steeds plaatsvindt terwijl ik andere plannen aan het maken ben.
Waar verwachtingen zich dan nog richten op leuke dingen, zijn angsten voor wat er gebeuren gaat al helemaal niet de moeite waard om aandacht aan te besteden. Denk maar aan dat vliegtuig en die mist.

Maar na deze bespiegelende inleiding nu dan toch de balans. Plannen waren er genoeg het afgelopen jaar en even zo vaak werden ze bijgesteld of afgeblazen. Mijn zoon wist me er nog liefdevol aan te herinneren hoe lang mijn lijstje met wereldschokkende maar nooit uitgevoerde ideeën en projecten is.
Een groot deel van het afgelopen jaar was ik hier, op Sablou. Het is een fijne plaats, maar toch blijf ik hier niet. Voorlopig wel hoor, in ieder geval tot mei. Maar de voorbije weken hebben me getoond dat de herfst ook hier nog te koud en grijs is. Ik denk dat ik het nog zuidelijker moet gaan zoeken.

Over de vorm waarin ik ga wonen heb ik al eerder geschreven. Ik begon als kluizenaar op de heuvel, maar zag dat Sablou alles had dat ik zocht en bovendien ging ik het waarderen om onder de mensen te zijn. Omdat Sablou te groot en gecompliceerd is, financieel en organisatorisch, ben ik vervolgens met een klein groepje naar boerderijen gaan zoeken. Dat lukte ook niet soepel: budget en eisen stemden niet overeen. Tussen alles door kwam de liefde aanwaaien waardoor de gedachten aan een leuk klein huisje met z'n tweeën sterker werden, maar ook die zijn weer weggewaaid. En dus ben ik weer terug bij af: de kluizenaar gaat verder zoeken in nieuwe landen. Ik ga het proberen via house-sitting, ofwel op het huis passen van mensen die langere tijd weg gaan. Ik kan op die manier allerlei landen in Europa bezoeken en proeven. En Binc gaat met me mee, met alle klanten, verplichtingen en verdiensten. Als er tussendoor ruimte is om nog wat stoelen en tafels in elkaar te prutsen is mijn jaar geslaagd.

Het was een goed jaar, met verwachtingen en beweging. De zorg om de gezondheid van mijn moeder is weer veranderd in hoop. Ik heb het evenwicht nu wel gevonden. De angstjes zijn te verteren en om mijn plannen kan ik glimlachen. Ik hoop dat het nieuwe jaar voor jullie net zo mooi gaat worden.