Vrienden

De Stube is leeg. Totaal verlaten op de barman na, die een blogje aan het schrijven is. In de aangrenzende serre is een groep Duitsers salsa-les aan het krijgen, wat vooralsnog resulteert in het massaal scanderen van "eins, zwei, drei, funf, sechs, sieben". De oplettende lezer zal opmerken dat vier wordt overgeslagen, maar laten we daar niet te moeilijk over doen.

 

Het is voor het eerst in mijn carrière dat de Stube zo leeg is. Al mijn collega's zijn op hun kamer aan het slapen, lezen of romantisch aan het dineren. Dat is al eerder gebeurd, maar er was altijd een uitzondering. Een van de inwonende koks zorgde er voor dat er in ieder geval altijd gezelschap was. Hij dronk rustig zijn glaasjes wijn, rookte zijn sigaretten en kuierde rond. Ook 's ochtends als ik naar buiten ging met mijn mok koffie voor een ochtendblik op de WC-berg, was hij altijd paraat. We zeiden niet veel bijzonders tegen elkaar: een praatje over het weer, wat we die dag gingen doen en soms wisselden we wat verhalen uit over wat we in ons leven hadden meegemaakt.
De kok is afgelopen weekend afgereisd met de bus naar Nederland. En toen ik vanmorgen op mijn bankje met mijn mok koffie zat, miste ik het geknerp achter me van het grind onder zijn voetstappen. Een verdwenen vriend, dacht ik.

Maar tegelijkertijd is het raar dat ik over iemand van wie ik zo weinig weet denk als een vriend. Vrienden delen toch lief en leed met elkaar, nemen elkaar in vertrouwen, huilen bij elkaar uit en worden samen dronken. Blijkbaar is dat allemaal niet per sé nodig. Iemand kan een vriend worden omdat hij een vriendelijke uitstraling heeft, je aan hem gewend bent geraakt en je vertrouwd voelt bij hem.
Het leven hier in een kleine gemeenschap met wisselende personen maakt de definitie van 'vriend' al helemaal wazig. Een andere collega heeft me pas onomwonden zijn kritische visie gegeven op mijn handelen. Onder een glas bier en met respect. Ook al raakte zijn kritiek me, toch zie ik hem als een vriend. Niet omdat we lief en leed met elkaar delen, maar omdat er moed en betrokkenheid voor nodig is om iemand recht voor z'n raap kritiek te geven. Omdat we hier tot elkaars gezelschap veroordeeld zijn, zijn we over het algemeen wat voorzichtig met kritiek op elkaar. Een verstoorde relatie tussen twee personen kan de harmonie binnen de 'familie' ernstig verstoren.

De Nederlanders die hier in het hotel wonen, soms al jaren lang, hebben over het algemeen niet veel Zwitserse vrienden. Het hotel ligt 5 km van de bewoonde wereld en de aanwezigheid van zoveel Nederlandse collega's moedigt het niet aan om in het nabijgelegen dorp vriendschappen aan te knopen. Het is zoveel makkelijker om iets leuks te doen met een collega. Maar er is ook iets in de Zwitserse mentaliteit dat het moeilijk maakt om 'dichterbij' te komen. Het kan aan de streek liggen: Graubünden is een vrij geisoleerd en ongerept gebied, misschien wel te vergelijken met Schotland. Dat kweekt mensen die op zichzelf aangewezen zijn en buitenstaanders met reserve tegemoet treden. Maar ik heb ook gehoord van Nederlanders die jarenlang in het vlakkere deel van Zwitserland gewoond hebben en ook daar weinig vrienden aan hebben overgehouden.

Nu het einde van mijn verblijf hier in zicht komt, ben ik benieuwd hoeveel vrienden er overblijven als ik straks weer gewoon langs het kanaal in Utrecht woon.

 Verder is het leven hier nog steeds heerlijk. Het aantal gasten zit wel een beetje in een dip, zo in de periode tussen zomer- en herfstvakantie in, maar het weer is na een paar sneeuwbuien weer geweldig opgeklaard, zodat de T-shirts en korte broeken nog steeds mee naar buiten mogen. Aan de lengte van de dagen is wel te merken dat we de herfst in zijn gegaan. Om een uur of drie verdwijnt de zon al achter de bergen achter het hotel.
Omdat er steeds minder personeel overblijft mag ik weer wat vaker achter de bar in plaats van achter de computer. Dus als je er nog een weekje tussenuit wilt in oktober: kom een biertje bij me drinken! Op http://www.sinestra.ch/aanbiedingen zie je dat dat een stuk minder kost dan normaal. En de herfstkleuren hier in het dal....kijk zelf maar.

Vakantie

Het leven in Val Sinestra lijkt soms erg op een vakantie van een half jaar. OK, soms sluit ik mezelf urenlang op in mijn kamer om aan een computerprogramma te werken of sta ik een avond lang de afwasmachine te bedienen, maar vaak is er tijd over om een bergje op te lopen of lekker in de zon te zitten. Inmiddels heb ik ook een nacht gekampeerd boven op een subtop. Het is wel een aparte sport om met je tent, slaapzak, matjes en kookgerei een paar uur lang naar boven te lopen, maar wat je er voor terugkrijgt is de moeite waard. Een grasveldje op grote hoogte, met een waterbak en een plekje om een vuurtje te maken: wat wil een mens nog meer. De stilte en afzondering is geweldig en ik nam er de vliegen graag bij als noodzakelijk kwaad. 's Nachts is het wel erg koud boven op de berg, maar zodra de zon 's ochtends weer scheen was dat leed ook geleden.

Podere Cerale

Nu is de zomer duidelijk op z'n einde aan het lopen in ons dal. De temperatuur komt niet meer boven de 15 graden en de zon staat hoe langer hoe korter aan de hemel. Nog net tijd om één nachtje te kamperen voor de herfst echt zou toeslaan. Er was nog een mooi dal dat lag te wachten op een nachtje bewoning en twee vrije dagen voor mij en een collega die samenvielen, dus de plannen waren snel gemaakt. Alleen jammer dat het weerbericht wat tegenviel. Regen zou er komen en 's nachts zou het op de hoogte waar we zouden kamperen net een graadje vriezen. Dat was toch wel een beetje een domper: geen kampvuurtje, een te koude nacht en 's ochtends natte spullen op je rug hijsen. Niet echt vakantie, maar we zouden doorzetten.
Een dag voor we zouden vertrekken kwam het nieuwe rooster uit en het bleek dat de goden naar ons glimlachten. We hadden aansluitend op de twee vrije kampeerdagen allebei nog drie dagen vrij, wat in totaal vijf vrije dagen betekent. En vijf dagen biedt meer mogelijkheden, vooral als je vlak bij de Italiaanse grens woont. Een paar mailtjes naar Podere Cerale, een prachtige hoeve annex hotel in Toscane waar het eten en het uitzicht geweldig zijn. En zo komt het dat ik dit stukje zit te schrijven vanaf deze mooie plek. Onderweg hebben we nog een dag door Florence gelanterfant en gekampeerd waar de auto ons heen bracht. Het is maar goed dat we niet wisten dat je je paspoort mag inleveren als je in Italië wordt betrapt op illegaal kamperen en vuurtje stoken.

Een kleine vakantie om de zomer mee af te sluiten. Vandaag weer terug naar het prachtige dal dat zich op aan het maken is in geel en oranje om de herfst te vieren, dus wat minder tekst en wat meer plaatjes deze week.

Lucca

Florence

Jagers en vrienden

Het jachtseizoen is begonnen! Nou ja, eigenlijk is het ook alweer afgelopen, want het jachtseizoen verloopt hier in Zwitserland in stukjes en brokjes. De eerste week van september mocht er gejaagd worden op groot wild, wat hier in de omgeving betkent dat gemzen (een soort bergschaap met horentjes), steenbokken (een soort bergschaap met grote horens), herten en reeën hun leven niet veilig zijn.
Jagen in Zwitserland is niet zomaar een geweer van de schoorsteenmantel pakken en er op los knallen. Jagen in Zwitserland is een gründliche bezigheid. Sowieso is het in sommige kantons verboden, maar niet in het afgelegen en woeste Graubünden, waar Val Sinestra ligt. Toch moet je je ook hier het nodige doen, voor je je hertenbiefstukje op je bord hebt liggen. Aangeraden wordt om een jaar voor je werkelijk gaat schieten een vergunning aan te vragen. Na een examen, waarbij ook natuurbeheer een belangrijke rol speelt, mag je een paar duizend euro neertellen om een vergunning te krijgen om te jagen op één van die grote wilden. En dat mag je dan twee dagen proberen. Lukt het niet in die twee dagen, dan mag je een nieuwe poging kopen.

Verder wordt je geacht alleen oude en zieke dieren te schieten, wat dan weer niet ten goede komt aan de kwaliteit van je biefstukje. Wil je een gems of steenbok, dan wordt het nog lastiger want die schijnen 's nachts te grazen en 's nachts mag je niet jagen. Pas vanaf 6 uur 's ochtends mag je ze te grazen nemen.
Volhardt je als arme jager in je voornemen, dan komt de volgende handicap: je mag geen auto of ander gemotoriseerd voertuig gebruiken bij het jagen. Zo ben ik al een paar jagers op de mountainbike tegengekomen en zelfs een jagend echtpaar in de bus. Geen groot wild in de bus, gelukkig.
Nu vind ik lopende jagers op een berghelling nog wel iets avontuurlijks uitstralen, maar een jager die op de bus staat te wachten, dat doet toch iets af aan het romantische beeld. Om de frustratie compleet te maken zijn er dan ook nog veilige zones gecreëerd, waar het wild zich kan verzamelen zonder dat er op gejaagd mag worden. Een heel dal vol met steenherten en gemsbokken die hun tong uit staan te steken tegen de jagers, die berooid en uitgeput in hun gecamoufleerde hutje zitten te zieden. Jagen in Zwitserland is topsport.

Maar eigenlijk wilde ik het in dit stukje hebben over een mooi aspect van Facebook. Facebook wordt als deel van de "sociale media" regelmatig met argusogen beschreven. Schooljochies die ten koste van onze privacy stinkend rijk zitten te worden, daar worden maar weinig mensen blij van. Maar ik de afgelopen week wel.

Ik ben al blij dat ik via Facebook mijn lezers kan attenderen op een nieuw stukje kaaskop, maar ik ben er extra blij mee omdat ik via Facebook David ben blijven kennen.
David zat vorig jaar, toen ik hier nog als gast rondliep, alleen achter een biertje in de Stube. Een Zwitser die in een Nederlandse kolonie terecht was gekomen. De gezeligheid was alom aanwezig en dat maakt zo'n eenzaam biertje extra bitter. Ik heb daarom mijn gezellige gezelschap verlaten en ben bij David aan het tafeltje gaan zitten. Dat was een goeie actie. David bleek een intelligente ICT-er waarmee ik niet over ICT heb gesproken, maar wel over een heleboel andere onderwerpen. Bovendien sprak hij Engels. Na een avondje bier hadden we de problemen in de wereld wel geanalyseerd en oplossen was slechts een kwestie van tijd. Die tijd hadden we op dat moment niet, want ik moest de volgende dag met de bus mee en David ging heen en weer lopen naar de Heidelberger Hütte. Dat is een afstand waar normaal 10 uur voor staat, maar die hij in 5 uur wist af te leggen.
Vroeger zou het hierbij zijn gebleven. Misschien nog telefoonnummers uitwisselen en dan nooit meer bellen. Maar dankzij Facebook kon ik op de hoogte blijven van de fantastische wandelingen die David maakte en hij wist op dezelfde manier dat ik dit jaar weer in Val Sinestra zou zijn. Afgelopen week was David hier weer en behalve mooie gesprekken met verrassende visies tracteerde hij mij en een collega op één van de mooiste wandelingen die ik ooit heb gedaan. Goed voorbereid en getimed, met Zwitserse precisie, maar met een variëteit in landschap die je anders in nog geen vier wandelingen bij elkaar krijgt.

David is weer terug naar zijn woonplaats in een deel van Zwitserland hier ver vandaan, maar dankzij Facebook heb ik er alle vertrouwen in dat ik hem nog een keer tegen ga komen en dan weer mooie gesprekken en mooie wandelingen ga beleven.
Wil je trouwens via Facebook weten wat er allemaal nog meer in en rond het hotel gebeurt: je kunt vriendjes worden met het hotel op https://www.facebook.com/val.sinestrahotel

Vrijheid

Vrijheid is op dit moment in mijn leven een belangrijk woord. Ik heb daarom ook geen betaalde baan hier, maar werk voor het dak boven mijn hoofd en een ei bij het ontbijt. En als bonus krijg ik deze prachtige omgeving en de mensen waar ik mee samenleef en -werk.

Samen zijn met een grote familie is iets dat ik niet ken uit het verleden en de laatste 10 jaar is ook het aantal collega's steeds beperkter geworden. Toen ik naar Val Sinestra afreisde was dat ook mijn grootste onzekerheid: zou ik me niet vreselijk onvrij gaan voelen tussen al die mensen.
Het is nu wéér een zorg, maar op een manier die ik nooit had verwacht. Ik ben behoorlijk gehecht geraakt aan al die mensen om me heen. Het is zo lekker om 's avonds na het werken achter de computer nog even de Stube in te lopen voor een slaapmutsje en een gesprek met één van de aanwezige collega's of gasten. En er is ook altijd wel iemand te vinden voor een wandeling of een reisje. Straks als ik mijn allenige bestaan in Utrecht weer oppak, zal dat weer wennen zijn en ik vraag me nu zelfs af of ik daar ooit weer aan ga wennen. Gezelschap werkt verslavend.

Mijn plan was om binnen een paar jaar ergens een hutje op de heide te kopen in een warm zuidelijk land, maar eigenlijk wordt dat vooruitzicht steeds minder aantrekkelijk.

Het is het dillema tussen vrijheid en je ergens aan hechten. Ik heb net een boek uit van Charles Bukowski, Factotum. Het beschrijft het leven van een man die zich niet hecht. Niet aan zijn familie, niet aan de baantjes die hij doet, niet aan een woonplaats of aan een vrouw. Hij zwerft, rookt, drinkt, neemt zo nu en dan een vrouw en werkt als zijn geld echt op is. Een leven in optimale vrijheid, zou je zeggen.
Maar tijdens het lezen realiseerde ik me dat vrijheid op die manier te leeg is om prettig te zijn. Totale vrijheid is nogal doelloos. Maar als je je ergens aan bindt, brengt dat weer onvrijheid met zich mee. Een baan houdt in dat je op een bepaalde tijd dingen moet doen, ook als je er geen zin in hebt. Een relatie brengt compromissen met zich mee. Een woonplek moet je stofzuigen en dan heb je ook nog buren waarmee je iets moet, al is het maar gedag zeggen.

Ik hoorde in de afgelopen week een mooi verhaal van twee jonge mensen die hierheen zijn gedwaald. Ze hebben hun bestaan in Nederland vaarwel gezegd. Baan opgezegd, spullen verkocht, afscheidsfeest gegeven en ze waren vrij om de wereld te gaan ontdekken. Al snel kwamen ze in Frankrijk op een landgoed terecht en ze vonden daar een tijdelijk baantje. Dat beviel de eigenaar van het landgoed zo goed, dat hij hun een duivels aanbod deed. Ze zouden de eigendomspapieren van een huis op het landgoed krijgen, zomaar gratis voor niets. De enige tegenprestatie was dat ze het nieuw op te zetten restaurant zouden gaan runnen. Gewoon tegen een salaris, het huis was pure bonus.
En daar zit je dan, als twintigers. Ben je net goed vrij, krijg je het aanbod van je leven, in ruil voor die vrijheid. Ze hebben bedenktijd gekregen tot november en ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta. Ik hoop ook van harte dat ze er samen goed uitkomen, dit soort dillema's kan hard bijten in een relatie.

Wat mij betreft heb ik hier een mooie vorm van vrijheid gevonden. Ik hecht en bind me, zowel aan de plek als aan de mensen en dat levert plezier op, maar ook een vervelend gevoel als die mensen weer verdwijnen. Ik kan me terugtrekken in mijn kamer of de bergen in lopen als ik alleen wil zijn. Ik werk omdat ik daar plezier in heb en doe meestal de dingen die ik prettig vind.

Het is maar goed dat het hier in de winter gaat sneeuwen en veel te koud wordt, dan is er een reden om weer terug naar Nederland te gaan. Want ik mis ook mijn vriendjes en geliefden daar, in alle vrijheid.