Geen bericht

Dingen die helemaal vrijblijvend zijn, zijn plezierig. Er zit niemand op te wachten, er is geen druk, geen deadline en niemand is teleurgesteld als je niet nakomt wat je van plan was.

Een blog schrijven is zo'n vrijblijvend ding. Ik schrijf iets, jullie lezen het. Of niet. Maar het wordt pas leuk als er een soort regelmaat in komt. Zo heb ik geprobeerd om ieder weekend iets te schrijven. Maar de laatste weken wordt het steeds minder vrijblijvend en voelt het steeds meer als een verplichting. Niet dat jullie nu zo zeuren, lieve lezers. Het komt vooral omdat mijn hoofd zo vol zit met andere verplichtingen dat er geen ruimte is om leuke gedachten te laten ontstaan die ik op zou kunnen schrijven.

Ik stop dus even met mijn blog. Geen idee hoe lang het gaat duren voor er weer iets gaat borrelen. Als je zeker weet dat je niets wilt missen, vul dan je mailadres rechtsboven in, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw stukje komt. En anders zo nu en dan eens terugkomen.

Laten we afspreken dat geen bericht goed bericht is. Het plan is om hier tot mei te blijven en dan als huisoppasser europa rond te gaan zwerven. Maar je weet hoe het met plannen gaat.

In ieder geval kun je er van uitgaan dat ik een rustig bestaan leid op dit mooie landgoed. De lente komt er voorzichtig aan en de dagen worden langer. En als straks de werkopdrachten zijn afgerond ga ik waarschijnlijk vanzelf weer schrijven.

Ik hoop dat het met jullie goed gaat en blijft gaan. Bedankt voor het lezen, jullie waren een fantastisch publiek.

Helpen

Het is zondagavond en jullie kijken naar Boer zoekt vrouw. Als ik tenminste de media mag geloven. Er zijn hier in de omgeving vast ook eenzame boeren genoeg, misschien leuk voor een Dordogne versie: Paysan cherche femme. Hmm, één van de weinige keren dat ik de Nederlandse titel beter vind klinken dan de Franse.

Nee, laat de Dordogne nog maar even verstoken blijven van modern amusement, wat mij betreft. Alles is hier lekker oud, ook de boeren. De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met de oude kachel. De koning is op stap en heeft het stokerswerk aan mij overgedragen. Het is een mooi vak, zo'n kachel stoken. In principe is het gewoon stukken boom door een luikje heen gooien, maar in de praktijk wordt het een verfijnd vingerspitsengevoel. Hoe nat is het hout? Hoe koud is het buiten? Hoe hard waait het en uit welke richting? Hoe lang wil ik slapen voor ik weer hout moet gooien? Het zijn allemaal dingen waar je rekening mee moet houden als je een goeie stoker wilt zijn. En als dat dan allemaal lukt, mag je van dit plaatje genieten.

Het blijft wonderbaarlijk hoe fijn het is om naar vuur te kijken. Even een paar stammetjes bijvullen liep meestal uit in een kwartier warm worden bij de kachel en naar de vlammen en de kleuren kijken.

Overigens dacht ik na anderhalve week het vak aardig in de vingers te hebben. Nog geen van de ochtenden was de kachel kil en doods geweest. Na dit een keer terloops en toch trots aan mijn medebewoner uit te spreken, kreeg ik een lesje bescheidenheid. Vier keer was de kachel uit 's ochtends, waarvan drie keer op een rij.

De rest van de voorbije twee weken heb ik voornamelijk achter de computer doorgebracht. De website van Sablou was hard aan een facelift toe. Jullie kunnen nog een aantal dagen de oude en de nieuwe versie vergelijken. De oude op http://sablou.fr en de nieuwe op http://sablou.nl

Binc renoveert websites in een vloek en een zucht. En vult ook uw kachel vakkundig bij.

Ook vroeg een prachtige organisatie de nodige aandacht. Ik ben sinds vorig jaar penningmeester van de stichting Kinderen van Kathmandu. Een superkleine organisatie die er voor zorgt dat geld van mensen die voldoende hebben terecht komt bij kinderen in Kathmandu die er veel behoefte aan hebben. Ze krijgen er orthopedisch operaties voor, schoolgeld betaald en dagopvang. Omdat ik penningmeester ben, weet ik dat er geen cent in Nederland achterblijft. Wat we aan bestuurskosten maken betalen we uit uit onze eigen zak.

NL50 INGB 068 02 47 122 stichting Kinderen van Kathmandu, Oosterhout.

Aan het eind van het jaar moeten de financiële stukken klaargemaakt worden en dat is ook een goeie klus. Een extra uitdaging is het om wijs te worden uit de boekhouding van onze partners in Nepal.

Mijn medebestuursleden zijn allemaal al op bezoek geweest in Kathmandu. Ik ben de enige voor wie alle activiteiten en mensen daar alleen uit verhalen bestaan. En daarbij ben ik dan ook nog eens van de kille cijfers en het harde geld. Ik voel me ervoor verantwoordelijk dat iedere euro die naar Kathmandu gaat zo goed mogelijk besteed wordt. Dat levert boeiende dillema's op.

Als van een jaar schoolgeld drie kinderen geopereerd kunnen worden, hoe besteed je dan je geld het best? Toch maar schoolgeld betalen? Onderwijs is toekomst. Maar een operatie aan een te lang verwaarloosd gebroken been is ook toekomst. Zonder die operatie kun je misschien niet eens naar school. Dus dan maar die drie operaties?

Het is een moeilijke vraag waar ik al mee worstelde toen ik lang, lang geleden in Zambia rondliep. Ik kon niet iedereen helpen, ik moest kiezen. En juist dat niet kunnen kiezen heeft me daarna jaren verlamd. Ik kon niet iedereen helpen en ik wist niet hoe ik moest kiezen wie wel en wie niet. Dus deed ik maar niets meer. Ik kwam terug naar Nederland en kocht mijn geweten af met geld aan goede doelen. Laten zij maar kiezen.

Tot ik Octaviana Pladet (zeg maar Ocky) tegen kwam, de moeder van de stichting waar ik nu penningmeester van ben. Ocky dacht niet na over kiezen, die ging gewoon helpen wie ze tegenkwam. Eerst in het ziekenhuis: een fonds voor kinderen die de operatie niet kunnen betalen. En toen ze kinderen tegen kwam die schoolgeld nodig hadden ging ze daar sponsoren voor regelen. Vervolgens vond ze op een wc in het ziekenhuis een gehandicapt jongetje die door de ouders was achtergelaten en is ze dagopvang voor gehandicapten gaan regelen.

De vanzelfsprekendheid waarmee Ocky hier over praat heeft me weer enthousiast gemaakt. Het gaat er niet om dat je iedereen helpt die hulp nodig heeft. Het gaat er om dat je iemand helpt.

Ocky is nu bijna tachtig en ze gaat nog steeds ieder jaar een paar maanden naar Kathmandu. Om mee te werken. Maar komende zomer stopt ze met het besturen van haar stichting. Dat zal voor veel oude trouwe sponsors een reden zijn om eens naar iets anders te kijken. Maar de kinderen van Kathmandu hebben nog steeds evenveel hulp nodig. Dus hebben we nieuwe sponsors nodig. Mensen die voldoende hebben.

Komende week ga ik weer een beetje buiten kijken. Ik kan me weer gaan wijden aan het moois dat dit landgoed te bieden heeft. Maar mijn Binc klanten lezen deze blog ook, dus ontkom ik er niet aan om ook aan hun klussen te werken. Ik hoop dat ik het zo kan doseren dat er tijd en energie overblijft om te blijven schrijven.