Gasten en andere mensen

Vandaag is het dan zover. Gasten.

Na 5 weken warmlopen, verven, schrobben, vloeren in de was zetten en inwerken is vandaag het hotel weer open gegaan voor gasten. Nog niet zo heel veel in eerste instantie: eerst een handjevol met de eigen auto, vanavond een buslading vanuit Nederand. Voor het hotel maakt het niet zo veel uit: alles  moet klaar zijn. De rollen zijn verdeeld en het wordt mijn eerste dienst als Stübemeister (zeg maar gewoon barman). Gelukkig de eerste twee avonden onder vakkundige begeleiding van doorgewinterde rotten.
Het is weer even omschakelen, van webontwikkelaar naar barman. Ik moet me opeens bezig gaan houden met dingen die je echt kunt beetpakken, in plaats van dingen die alleen in het geheugen van mijn computer bestaan. Voorraden moeten worden opgenomen en aangevuld, kratten verplaatst en koelkasten gevuld. En ik kan zowaar mijn biertapkunsten weer een beetje oefenen.

Nog geen parkeerproblemen in de Zwitserse Alpen

Een voordeel van het geregeld bedrijf is wel dat de taken duidelijk verdeeld zijn en ik ook een "dienst" heb. Was het in de afgelopen weken vooral met z'n allen de schouders eronder tot het klaar was, nu wordt ik geacht van 6 uur 's avonds tot sluitingstijd in de bar te zijn. En daarmee is de kous af en zit de dienst er op. Dit vier keer per week en verder mag ik zelf verzinnen wat ik met mijn tijd doe.

Om de stroom aan gasten die vanaf nu tot november langskomt in goede banen te leiden komen er nog 5 mensen helpen. Want behalve de collega's die ik vorige week heb besproken werken er nog een zwikkie mensen in het hotel. Bijna allemaal Nederlanders die kortere of langere tijd geleden hier zijn geland en nu in het dorpje Sent wonen, 5 kilometer hier vandaan. Ze zorgen voor de keuken, de receptie, het management en het besturen van de bussen.

Altijd handig om een zaag bij je te hebben als je hier gaat wandelen.

Het arriveren van gasten en met name van nieuwe jonge vrouwelijke collega's zorgt voor een Sinterklaasavondsfeertje onder de mannelijke huisgenoten. Na weken eenzame afzondering is er weer kans op romantiek, spanning en avontuur. Dat gaat ongetwijfeld leiden tot teleurstellingen en diepe depressies, maar dat kan alleen maar ten goede komen aan de omzet van de bar. Ik zal de komende weken met plezier mijn collega's met gebroken hart alcoholisch troosten.

Er is precies nog één skipiste open.

Het weer is nog steeds pet. De afgelopen week iedere dag wel een beetje sneeuw. En maximumtemperaturen onder de 10 graden. Geen weer voor grote wandelingen en al helemaal niet om hoge bergen op te lopen, tenzij je ski's meeneemt. Collega Tom heeft het geprobeerd: 15 kilometer lopen met zijn snowboard en uitrusting om bij genoeg sneeuw te komen. Zijn beloning was een afdaling van 10 minuten en de bewondering voor zijn doorzettingsvermogen.
Maar er zijn ook lichtpuntjes. Gisteravond werden we door de baas getracteerd op een pizza. Niet uit de diepvries en zelfs niet uit eigen keuken. We zijn er voor naar Italie gereden, via Oostenrijk. Echt pizza zoals mama die vroeger maakte.

Tot volgende week, als de hittegolf hier definitief doorbreekt.

De omgeving en andere mensen

Voor ik het vergeet: ik heb een Zwitsers (mobiel) telefoonnummer. +41 78 65 65 879. Dus als je me nodig hebt en bereid bent er flink voor te betalen (ongeveer 35 cent per minuut): ga je gang.

 In het stukje van deze week schrijf ik over mijn huisgenoten. Ik verander hun namen omdat ik hun privacy respecteer. Wie ze kent zal ze ook wel herkennen met andere namen.

De grootste uitdaging voor een oude kluizenaar als ik is de sociale omgeving hier. Ik ben al jaren gewend aan een bestaan in mijn eentje of met Minke en Jop. En hier word ik ondergedompeld in een groep. En niet zomaar een groep: de mensen waarmee ik woon zijn ook mijn collega's. Dus vanaf het moment dat ik mijn bed uit kom tot het moment dat ik me weer opsluit in mijn kamer word ik geconfronteerd met collega's. Het is net een grote familie: je hebt ze niet zelf uitgezocht en je hebt er zowel last als plezier van. En sommigen liggen je beter dan anderen.

Het grappige van deze familie is dat hij sneller groeit dan menig andere familie. Vier weken geleden waren we nog met vier mannen, nu zijn we inmiddels met z'n tienen. En komend weekend komen er nog een stuk of vijf bij.
Gelukkig is vrijheid een goede traditie in deze familie. Afgezien van je werk wordt er niet van je verwacht dat je gezellig gaat zitten doen als je daar geen zin in hebt. We koken met en voor elkaar, tot de professionele koks het volgende week overnemen. We eten samen en wassen samen af. En we delen het kleine lief en leed, zoals de schouder uit de kom van Pim en de onwillige elleboog van Wim, de WC-pot op de teen van Peter en hoe goed de reis van Aart met de bus naar Nederland is geweest. Een kampvuur op z'n tijd en veel zwijgen met elkaar, want er komt niet zoveel nieuws het dal in waaien.
Bertine, tot vandaag de enige vrouw in het gezelschap en eentje die haar zorg goed weet te doseren, klaagt wel eens over een overmatige hoeveelheid mannelijke energie. De "mannelijke energie" wordt door ons mannen anders samengevat. "Bier drinken en kut roepen", is het motto. Maar niet waar Bertine bij is, zo zijn we dan ook wel weer.

Gelukkig komt Jasmijn ook regelmatig binnenhuppelen. Jasmijn is "aangetrouwd". Ze woont en werkt hier niet maar heeft dat wel heel lang gedaan. Ze is dit jaar overgewaaid naar de paardenfarm aan de overkant van het grote dal en heeft verkering met een van die mannelijke energieën hier.
En sinds vandaag is Ester er. Ester komt de muren die wij allemaal maagdelijk wit hebben geschilderd op creatieve wijze besmeuren. Heel broeierig symbolisch dit allemaal, als je het mij vraagt.

OK, de vrouwelijke minderheid hebben we gehad. Laten we dan die mannen ook maar even laten passeren. Onderop beginnen: Pim en Nick, twee studenten die wandeltochten komen uitzetten en documenteren. Toen ze twee weken geleden hier binnen kwamen waren ze heel rustig, maar dat was snel over. Ze missen duidelijke de uitlaatklep die hun vriendin kan bieden, maar die vriendinnen komen pas eind juni langs. Ze houden van kampvuren, skeletten van dode dieren, bier drinken en .......inderdaad.
Peter is de technische dienst van het hotel. Verrassend jong, verrassend doortastend. Hij houdt van degelijke oplossingen en is bereid daarvoor het halve hotel te slopen. Fietst als een dolle door de bergen op z'n mountainbike, als het even kan. Hij heeft me vorig jaar op meesterlijke wijze in het donker naar huis geleid na een crash met net zo'n mountainbike.
Tom is de metro man, als dat nog bestaat. Houdt van rook en bier, maar decoreert appartementen als een designkoning en kookt maaltijden waar de professionele koks een puntje aan kunnen zuigen. En maakt ook nog kunstwerken van hout. Tom is rustig, ziet er goed uit en is van huwbare leeftijd. Dames, u kunt nu bellen.
Martijn, Aart en Wim doen de buitenboel. Wegenonderhoud, rijden met bussen, bulldozers en jeeps. Hardwerkende buitenmannen, die meer met hun spieren doen dan deze computermuis. Rustig en recht door zee.

Dat is het voorlopig. Een mooie en gevarieerde groep mensen met liefde voor dit rare hotel en het prachtige landschap om ons heen. Omdat ook ik niet genoeg van dat landschap kan krijgen, nog maar een paar plaatjes. Zonder commentaar.

 

 

  

Je komt die Hollanders ook overal tegen, helaas.

De geest van Val Sinestra

Val Sinestra is een bijzonder hotel. Het is honderd jaar geleden gebouwd als kuuroord, bij een bron waaruit water opborrelde waar op natuurlijke wijze arsenicum in zat. Dat arsenicum werd gezien als heilzaam voor lijf en leden. Onder andere jicht, diabetes, artritis, psoriasis en syphillis werden behandeld met het water.

De geest van Val Sinestra was chique en elitair in die tijd. Het kuuroord had tot aan de wereldoorlogen een fantastische reputatie. De adel uit heel Europa kwam er kuren. Het hotel was erg luxe en is discreet gelegen in klein zijdal van de Inn, zodat niet meteen heel de wereld wist dat je aan je SOA behandeld werd. Onze eigen schuinsmarcherende prins Hendrik is ook te gast geweest. En Willem Mengelberg, de dirigent, heeft vlakbij het hotel een villa laten bouwen, maar dat is een verhaal apart.
De naam van het hotel betekent overigens 'linker dal' in het Reto-Romaans, de plaatselijke taal. Het dal hier is dus niet sinister, maar gewoon aan de linkerkant. 'Sinister' wordt in het Nederlands trouwens ook met 'slinks' aangeduid.

Sinds 1977 is het hotel in Nederlandse handen en door de buspendeldienst naar Den Bosch komen er ook veel Nederlandse gasten. De sfeer is gemoedelijk, vriendelijk en informeel. Eenvoud is belangrijker dan luxe.

Maar de geest van Val Sinestra heeft ook een naam. Het is, volgens ingeschakelde paragnosten, een goedgezinde huisgeest die tijdens zijn leven Gilbert of Guillaume heette, maar nu Hermann genoemd wordt. Het maakt niet zo veel uit hoe je hem noemt, hij luistert toch niet. Hermann was een Vlaams militair die na de eerste wereldoorlog hier heeft gelogeerd en hier misschien ook wel is gestorven en waarvan de geest dus blijkbaar is achtergebleven.

Hoewel ik nooit iets heb gezien of gehoord van Hermann, zijn er allerlei mensen die vreemde dingen voelen als ze in de buurt van badkamer 5 zijn (de 'huiskamer' van Hermann). De sfeer van het hotel, vooral op de oude badetage die niet meer wordt gebruikt, zet de fantasie ook wel aan het werk. Zeker nu we er maar met een handjevol mensen wonen. Veel gangen en kamers zijn donker en alles kraakt en piept. Als je dan deze gang door moet, ga je al snel dingen zien die er niet zijn.

Zo haalde ik afgelopen week iets van de meubelzolder (donker, leeg en verlaten) en sloot de deur achter me. Zo'n deur met een heleboel ruitjes er in. Daarna hoorde ik duidelijk dat er twee keer op een ruitje werdt getikt. Terwijl ik toch net van die zolder af kwam en er niemand was.

Ik ben toen rustig naar beneden gegaan, met een flink hoge hartslag, mezelf vertellend dat er echt een normale verklaring voor zou zijn. En die was er ook. Na moed te hebben verzameld ben ik terug gegaan en merkte ik dat die deur altijd twee keer met een ruitje rammelt als je hem dicht doet. Geen klopgeest.

Om te laten zien hoe anders de sfeer is als het donker is: de monumentale trap

Een groot, leeg en donker gebouw zet je fantasie aan het werk. Zo werd ik er laatst op geattendeerd dat de eetzaal hier wel iets weg heeft van de eetzaal in The Shining
Oordeel zelf:

Ik hou niet van horrorfilms, maar deze ga ik toch nog wel een keer kijken. Als ik weer terug ben in Utrecht...

Verder gaat alles goed hier. Het weer laat nog te wensen over, maar de sfeer is goed en het leven is heerlijk. Ik kan het helemaal begrijpen als een geest hier wil blijven hangen.


Tot volgende week!

Vrijheid

Het klopt wel om op bevrijdingsdag iets te schrijven over de route naar Val Sinestra en wat dat met vrijheid te maken heeft.

Het begon allemaal al 9 jaar geleden, toen ik stopte met mijn baan-in-loondienst en moest besluiten wat ik met mijn leven aan moest. Ik had een spaarrekening met wat geld, een CV en een boel plannen die ik in loondienst niet kon uitvoeren.

Ik ben toen met vooruitgeschoven pensioen gegaan. Ik was 43 en moest nog 22 jaar werken tot mijn pensioen. Nooit mijn best gedaan om daar iets voor te regelen en eigenlijk was ik het ook niet van plan. Ik besloot op mijn 43e alvast van het leven te gaan genieten, alsof ik met pensioen was.
Ik ging me geen zorgen maken over geld. Ik leefde al op bescheiden voet, zodat die zorgen ook niet opdoken. En verder ging ik studeren, kunstmatige intelligentie, wat al jaren op mijn verlanglijstje stond.
Na het afronden van die studie was het 2008 en begon de crisis. Omdat mijn spaarpot leeg was, ben ik als Binc door het leven gegaan met het bouwen van informatiesystemen en websites. En steeds als ik voor 2 jaar geld had, stopte ik met "verplicht" werk en ging ik weer met pensioen. Ik werkte tijdens mijn pensioenperioden overigens gewoon door, maar vaker zonder betaling of voor een minimaal bedrag. Ik vind mijn werk gewoon leuk, ook als ik met pensioen ben.

Intussen was Val Sinestra in beeld gekomen. Een prachtige plek voor alleenstaande ouders, waar de kinders overdag bezig gehouden werden en elkaar bezig hielden en de vaders en moeders met elkaar de bergen in konden. Geen eenzame avonden meer voor mijn tentje!
Het beviel zowel mij als de kinderen prima.

Tijdens een van mijn pensioenperiodes heb ik een deal gesloten: ik zou de nieuwe website voor het hotel maken en kreeg daarvoor uitbetaald in vakantie! Een ideale overeenkomst, die resulteerde in 5 weken als gast in Val Sinestra vorig jaar. En omdat ik me zo prettig voel hier, ben ik gaan solliciteren.
Het gevolg is dat ik hier een half jaar mijn pensioen mag doorbrengen, tegen wat hand- en spandiensten. Een beetje verven, een beetje achter de bar, een beetje programmeren. En morgen gaan we wastafels repareren. Binc is gewoon met me mee gegaan, dus mijn klanten hoef ik niet in de steek te laten.

Tegen de tijd dat ik terug ben in Nederland is het 10 jaar geleden dat ik koos voor vrijheid in plaats van zorgen-voor-later. Ik heb hard gewerkt en erg genoten. Rijk ben ik niet geworden, wel blij en tevreden. Mijn intentie is om dit nog jaren vol te houden, zeker tot mijn 67e.

---

En dan de dagelijkse belevenissen natuurlijk nog. Afgelopen week is het weer hier ook steeds beter geworden. Het is nog niet zo warm, maar wel prettig zonnig. Heerlijk om te wandelen. Sneeuw ligt er ook nog steeds en er zijn nog niet zo veel bloemen. Wel handig voor een bloemendummy als ik. Ik hoef er nu maar ééntje te onthouden. Het leverbloempje, in dit geval. Is als enige overal te zien.
De verfklus is klaar, dus ik ben weer achter mijn computer gekropen. Er moet geprogrammeerd worden, maar dat is een feest met een uitzicht als hierboven en een kopje koffie in de zon op 1500 meter tussendoor.



In Nederland is het een feestweek geweest, begrijpen we ook hier. Willem II gedegradeerd en Willem IV gepromoveerd. Het heeft zelfs de voorpagina van de lokale nieuwsbode hier gehaald. Nederland is wereldberoemd in heel Zwitserland!

En er is hier nog een andere BN-er doorgedrongen. Nooit geweten dat onze Franz daar ook al iets in deed, maar het staat onmiskenbaar op de grote kluis hier in huis.

Ik wens jullie allemaal een mooie hemelvaart. Volgende week zal ik iets vertellen over de duistere kant van Val Sinestra. Het woord 'sinestra' lijkt niet voor niets op 'sinister'...