zondag 21 december 2014

Door het dal

Het dieptepunt is bereikt. Korter dan vandaag worden de dagen niet meer en alsof de natuur dat wil benadrukken is het een schitterend zonnige dag, met een aangename temperatuur. De zon is hier ook in het midden van de winter nog warm, ik kan z'n kracht op m'n gezicht voelen. En het lijkt of ook Maria in de Hoogte er van geniet.


Het was nodig, na weken achtereen ook hier grijze luchten en miezerige regen. Ik heb deze weken vooral achter mijn toetsenbord doorgebracht, maar ook daar komt een omslag. De meeste Binc klussen zijn af. De komende twee weken ga ik mijn vrijheid weer een beetje vieren en kerst natuurlijk. Voor Sablou een uitermate stille kerst: naast het koninklijk echtpaar en de filosoof is er nog één kerstgast. Alle andere tijdelijke bewoners zijn naar Nederland of België vertrokken.
Volgende week komen er weer nieuwe gasten, zelfs speciaal voor mij. Erg fijn dat mijn zoon met twee vrienden de 1000 kilometer komt overbruggen.

Begin december ben ik met een groepje enthousiaste Vlamingen hier in de regio op huizenjacht geweest. Het idee was om onze euro's bij elkaar te leggen en dan een mooie hofstede te kopen, met naast een ruime woning voor het gezin van kok en kamerdame en leuk huisje voor mij en een vakantieverblijf voor het andere Vlaamse gezin. Als het even kon ook nog de mogelijkheid om wat kleine vakantiewoningen te realiseren voor de verhuur.
Dat viel niet mee. Ons budget was te krap om een mooie bewoonbare boerderij te kopen, dus werd het een visite langs 'objecten' waarvan je eigenlijk alleen muren en dak kon gebruiken. Wel op de prachtigste plekken, in een stilte van vernis, met uitzicht over beboste valleien. Hoewel we allemaal genoten van het vooruitzicht onze droom daar te realiseren, was het vooruitzicht op korte termijn niet bemoedigend. Maanden verbouwen alleen om er iets bewoonbaars van te maken en dan nog jaren om het af te krijgen. Het is niet wat ik in mijn hoofd had bij een huisje vinden op een rustig plekje in de zon.

Het bakbeest heeft me een dag lang met tegenzin naar al die idyllische plekjes vervoerd. 's Ochtends eerst naar de tandarts voor controle. Leuk om eens een tandarts (een vriendelijk Francaise) in het buitenland te bezoeken. En opvallend dat de Franse tandarts slechts eenmaal per jaar controle aanbeveelt, waar onze Nederlandse kiezenpeuteraars toch liever twee keer per jaar een factuur verzenden.
Het bakbeest wilde waarschijnlijk ook op controle, want na het tandartsbezoek begon hij te grommen. Dat grommen zwol gedurende de dag aan tot een gebrul waarvoor ik me schaamde als ik door een dorpje reed. Ik voelde me een ouder met een krijsend kind in de supermarkt. Je wilt dat het ophoudt, maar je weet niet hoe. Zo snel mogelijk naar huis.
Mijn TomTom van Medeon, het wereldberoemde Aldi huismerk voor elektronica, wist er wel raad mee. Snel naar huis, doen we! Ze (ik heb haar Mireille gedoopt) stuurde me onvervaard een onverhard bospad op en later zelfs een uitgesleten karrenspoor, dat ik in eerste instantie voorbij was gereden uit onwaarschijnlijkheid.


Het bakbeest brulde en hotste naar beneden ik zat me stilletjes af te vragen waarom ik een Mireille bij de Aldi had gekocht die mij over weggetjes stuurde waar duidelijk in geen jaren iets met vier wielen had gereden. Misschien wilde ze romantisch samen zijn, want het was al donker aan het worden. Toen het spoor zo uitgesleten was dat de buik van het bakbeest de grond raakte nam ik mij voor om nooit meer naar Mireilles te luisteren. Het pad was te smal om te keren en het liep een dalletje in met onderaan een prachtige modderpoel. Als ik daarin stil zou komen te staan moest er een goedgebouwde tractor aan te pas komen om me er weer uit te krijgen. En ik wist niet eens waar ik was, afgezien van Dordogne en Frankrijk.
Met de moed der wanhoop heb ik gas gegeven, de protesten van het bakbeest en mijn keukeninventaris negerend. Het moet een vreemd schouwspel geweest zijn, een camper met kapotte uitlaat die vol gas van de helling af komt denderen. Als ik daar had gewandeld had ik mezelf bij de politie aangegeven.

Dat ik hier nu zit te schrijven betekent dat we er doorheen zijn gekomen. Het pad liep weer omhoog en kwam zowaar op een asfaltweg terecht. Het was Mireille blijkbaar prima bevallen, want ze wilde me doodleuk 200 meter verder weer de bush in sturen. Ik moet haar nog een keer gaan uitleggen dat ik een camper heb van 3 meter hoog en geen kekke jeep met vierwielaandrijving en lier.
Het bakbeest heb ik als beloning voor zijn trouw en moed naar de uitlatendokter gebracht. En mijn beeld van de Franse dienstverlener is daar enorm van opgeknapt. In plaats van een nieuwe uitlaat van honderden euro's heeft de garagist wat bouten vervangen en stond ik voor een paar tientjes te glimmen naast mijn camper, die nu fluisterend over de Franse dreven zweeft.

Ik wens jullie een kerst met weinig TV, matig gevulde buikjes en volle harten.