Taalcursus

Daar was ik dan, in een huisje ergens midden in de bossen van de Dordogne. Te gast bij Danielle, een lieve dame op leeftijd. Ik kende Danielle eigenlijk voornamelijk van de crematie van Pierre, haar man, deze zomer.

Het begon allemaal toen ik Django ontmoette, vorig jaar op Sablou. Django is een energieke en sympathieke Fransman en hij vertelde dat zijn moeder hulp nodig had met haar website. Nu gaf zijn moeder les in Frans en omdat mijn Frans wel een opkikker kon gebruiken, was de afspraak snel gemaakt. Ik zou een week intern gaan en aan haar website werken en in ruil daarvoor Franse les krijgen.

Danielle woont - sinds kort dus alleen - met een beestenboel in het eerdergenoemde huisje. Eigenlijk is het een complex van huisjes, want er is ook nog een gastenhuis en een riante gite bij, die verhuurd wordt.
Details kun je zien op https://learnfrenchindordogne.wordpress.com/ en https://rentholidaycottagedordogne.wordpress.com/

Het werd een leerzame week. We spraken af dat we alleen Frans zouden praten en verder wel zouden zien hoe het met de lessen ging. In het begin viel het niet mee om wat ik wilde zeggen om te zetten in het Frans, maar omdat Danielle ook goed Engels spreekt kon ik zo nu en dan woorden aan haar vragen. En gaandeweg merkte ik dat het best ging, dat Frans praten. Het belangrijkste was dat ik me niet schaamde om fouten te maken, zo met z'n tweeën. En het lukte om hoe langer hoe meer onderwerpen te behandelen.

Danielle en Pierre hadden vanaf de jaren zestig door het Midden-oosten en Afrika gereisd. Door Saudi-Arabië, Iran en Irak gereisd met een auto. Jarenlang in Zaïre gewoond en gewerkt, rond de tijd dat ik aan de andere kant van de grens in Zambia woonde en werkte. Ze heeft er veel over verteld, gelukkig niet snel en wel duidelijk pratend. Terug in Frankrijk hebben ze hun kleine paradijsje gekocht. Pierre was arts en heeft na een leven lang ontwikkelingswerk zich na z'n pensioen ingezet voor een wereld met respect voor de natuur. Hij hield niet van jagen en heeft regelmatig jagers de weg geblokkeerd en is de confrontatie met ze aangegaan. Django, z'n zoon, heeft het hart op dezelfde plaats. Django werkt in Haïti op het moment en laat via z'n Facebook pagina duidelijk zien waar z'n sympathieën liggen.

Danielle leeft nu op een manier waarbij water, warmte en elektriciteit zo efficiënt mogelijk worden gebruikt. Dat betekende spaarzaam stoken, water niet zomaar door de gootsteen spoelen, maar opvangen in bakjes om later mee af te wassen. Ook de maaltijden waren eenvoudig, maar altijd van biologische ingrediënten, liefst uit de eigen tuin. Voor mij betekende het veel kleren dragen, want in huis was het nooit meer dan 16 graden, maar daar raakte ik snel aan gewend. Er was genoeg werk te doen en onder het werken word je vanzelf warm.
Danielle werd in de week dat ik er was zeventig. We hebben het met z'n tweetjes gevierd met een pan pompoensoep en een stukje zelfgebakken taart. Wat een contrast met het grote feest dat andere mensen maken van zo'n mijlpaal-leeftijd.

De schapen moesten iedere dag gevoerd worden en dat mocht ik doen. Ik had nog nooit iets met schapen te maken gehad -ik ben een stadsmens-, maar schapen zijn leuke beesten. De meesten zijn bang, maar er waren er twee die net als een hond aan kwamen rennen en geaaid wilden worden.
Een hond was er ook, een border collie. Zo'n hond die met fluitsignalen een hele kudde in een hok kan drijven. Deze hond kon dat niet. Darius was meer een rugbyhond. Hij kon de hele dag onvermoeibaar achter z'n lekke rugbybal aan rennen, als iemand bereid was die weg te gooien. Dat hij met z'n wilde gedoe de schapen van de leg bracht kon hem niet zo veel schelen.



Er waren ook nog twee poezen, waarvan de ene twintig jaar oud en niet meer helemaal bewust van haar sluitspieren. Ze zat de hele dag voor de voerbak te wachten op brokjes. Als haar voorpoten in de kattenbak waren vond ze het wel mooi genoeg, zich niet bewust dat het achterlijf dan nog buiten was. Gelukkig lagen er tegels. De andere poes kwam met verwilderde blik binnenrennen, at snel wat brokjes en rende vervolgens met verwilderde blik weer naar buiten. Geen goed gesprek mee te beginnen.

Behalve aan de website hebben we ook nog aan de moestuin gewerkt. Er moest een nieuw bed aangelegd worden op "permacultuur" manier. Er zit een prachtige theorie achter over voedingstoffen enzo, maar inde praktijk kwam het er op neer dat we een geul groeven van zo'n dertig meter en die vervolgens weer vulden met eerst dikke boomstronken, daarna twijgen, dan zaagsel, vervolgens riet, daarna aarde en tenslotte een dikke laag herfstbladeren. Ik ben erg benieuwd of de boontjes het harde werk zullen waarderen komende zomer.

Als afsluiting mocht ik mee naar een culturele avond in het dorp. Een acteur / verteller kwam het verhaal vertellen en uitbeelden van Antigone, een Grieks drama, maar vertaald naar het leven in de voorsteden van Parijs. Na vijf minuten dacht ik dat het een lange avond zou worden. Grieks drama in het Frans is behoorlijk dramatisch, voor mij. Maar gelukkig was het moderne leven in Parijs een stuk beter te verstaan en de man kon prachtig vertellen en zingen, met hart en ziel en lijf en leden.

Ik heb ook huiswerk meegekregen. Twee tafels en een ladenkast van prachtig notenhout dat Danielle in de schuur had liggen. En de onregelmatige werkwoorden oefenen.
Volgende keer zal ik iets vertellen over dat huiswerk van hout. En die onregelmatige werkwoorden...ach, ze begrijpen me ook als ik dat niet helemaal goed doe en dat ik een buitenlander ben horen ze al meteen.