Volgens de klok is het winter. Vannacht hebben we een uur nacht extra gehad, als kleine goedmaker.
Ook op het landgoed is te merken dat de zomer voorbij is. De bomen hebben hun vruchten afgegeven en beginnen hun blaadjes te laten vallen. De zon schijnt nog iedere dag volop, maar hoger dan 20 graden komt de temperatuur niet makkelijk meer en de ochtenden zijn gevuld met nevel, wat prachtige plaatjes oplevert.
Ook mijn leven hier is iets anders dan in de afgelopen maanden. Ik ben nu weer een week terug en het is alsof ik nooit weg ben geweest. Wel een stuk rustiger, met een handjevol bewoners en een zeldzame gast.
In plaats van met ziel en zaligheid aan het onderhoud van het landgoed te werken, besteed ik halve dagen aan het onderhoud van de websites en databases van mijn klanten. En dat is nodig ook, na vijf weken rondreizen en het leeghalen van mijn huis in Utrecht.
Er is ook minder werk hier. Geen gasten die WC's kapot maken of laten verstoppen en ook het zwembad heeft niet meer mijn dagelijks aandacht nodig. Het was aardig verkleurd in de afgelopen weken en de enigen die er nog in rondplonsten waren padjes, die er van af waren geraakt. Helaas konden de meesten de uitgang niet vinden, dus heb ik er een paar uit moeten vissen die inmiddels hun buik vol hadden van het zwembad.
Het verdelen van de aandacht voelt nog onwennig. Het landgoed en alles wat daar op en om te doen is, werkt als een magneet. Het kost nog moeite om een klus halverwege de dag te laten liggen om achter mijn computer te kruipen en te gaan programmeren, maar dat gaat wel wennen.
De realisatie dat ik ver weg ben van Nederland is nu wel heviger dan in de vorige periode. Een van de redenen is de gezondheid van mijn moeder, die voor een nieuwe knie het ziekenhuis in ging, begin deze maand. De knie is vervangen, maar tijdens dat proces is er een bacterie naar binnen gekropen en er zit nu ergens in haar lichaam een ontsteking die niet te lokaliseren is. Ze is er ziek van. Voor mij is het een bevestiging dat ziekenhuizen helaas maar al te vaak hun naam waar maken.
Het is moeilijk om duizend kilometer ver weg te gaan als mensen waar je van houdt niet mee gaan. Ik probeer via de telefoon wel contact te houden, maar één knuffel doet meer dan een heleboel woorden. En behalve de mensen waar ik licht bezorgd over ben, zijn er nog een paar die wel behoorlijk ver weg voelen.
Ik heb mijn kinderen maar een paar uurtjes gezien, al was het wel fijn. Voor het eerst in mijn leven ben ik bij mijn dochter gaan eten, in haar huis! Gelukkig gaat het met hun wel goed en ben ik over drie weken weer terug voor een diploma-feest.
En ook een leuke dame die ik in die twee weken Utrecht beter heb leren kennen moest ik achterlaten. Spannend hoe zo'n relatie zich via whatsapp en wordfeud gaat ontwikkelen, maar dichterbij zou leuker zijn.
Het was wel heel fijn om een lading mensen te zien en spreken. Helaas ook een paar mensen die ik gemist heb. Soms was het een beetje te snel na elkaar. Zo was ik een half uur op een feest in Amsterdam, omdat de afspraak ervoor gezellig uitliep en de afspraak erna ook belangrijk was.
Als ik hier mijn definitieve stekkie vind, zal de toekomst er op die manier uit zien. Bezoeken aan Nederland met een volle agenda en veel afspraken. Niet de dosering waar een kluizenaar per sé voor kiest.
Naar het definitieve stekkie wordt goed gezocht op dit moment. Ik mag nog op mijn lauweren rusten, maar als er iets passends gevonden wordt kan het snel gaan. Wat mij betreft mag het nog even duren.
Het leven op Sablou is fijn, ook in de herfst.
