Werken. Dat doen we hier allemaal in de familie. Over het algemeen werkt iedereen hier keihard. Mijn horeca ervaring is niet zo groot, dus ik weet niet of het normaal is om zo hard te werken in die branche, maar hier wordt stevig aangepoot. Dat komt met name omdat de Zwitserse werkweek 44 uur duurt. Arbeidstijdverkorting is langs Zwitserland heen gegaan, lijkt wel. Hard werken en veel verdienen is het motto.
Het salaris is dan ook hoog, voor mensen die salaris krijgen. Ik ben een KEI. Dat staat voor 'Kost En Inwoning' en dan krijg je dus geen salaris. Ik hoef dan ook minder hard te werken dan de rest van mijn collega's.
Het is grappig te zien hoe verschillend mensen omgaan met hard werken. Mijn collega Stubemeister Jan besteedt regelmatig veel tijd aan het blinkend schoonmaken van alle glazen, waardoor hij 's avonds langer dan zijn dienst door moet werken. Hij doet dat omdat hij het belangrijk vindt dat gasten een biertje in een schoon glas krijgen. Ik denk niet dat het veel gasten opvalt dat hun glas zo mooi gepoetst is, maar voor Jan is het deel van zijn beroep. Het zorgt ervoor dat hij trots is op zijn werk.
Een andere collega is zo hard aan het werk geweest dat ze twee dagen bij moest slapen. Twee etmalen, dus. Je zou zeggen dat ze beter wat rustiger aan had kunnen doen, maar als je in je eentje een restaurant draaiend moet houden met mensen die verwachten dat ze iets kunnen eten of drinken, is het lastig om rustig aan te doen.
Ik zit naast mijn activiteiten als barman regelmatig een computer te repareren of een gast te helpen met een onwillig mobieltje. Het hoort niet bij mijn taak, maar er zijn geen andere ICT-ers hier en 'nee' zeggen is dan lastig. En omdat het hemd nader is dan de rok komt mijn werk voor mijn Binc-klanten er soms door in de knel.
De knutselkei die hier rondloopt wordt regelmatig door de kachel wakker ge-SMSt. De kachel is modern en kan SMS-en als er een storing is. Daarbij houdt hij er geen rekening mee of het dag of nacht is.
We leven hier op onze werkplek, dat zorgt er ook voor dat het moeilijker is afstand te nemen. Als ik naar boven loop voor een kopje koffie en de afwaskeuken staat helemaal vol, zonder dat de dravende buffetbuffels tijd hebben om het weg te werken, dan is het moeilijk om met m'n koffie in de zon te gaan zitten. Met een half uurtje meewerken is de crisis weer achter de rug en dan smaakt de koffie nog lekkerder.
We werken met een relatief klein team en het werk komt hier in golven. Gasten komen en gaan in groepen. De ene dag zijn het er 50, de volgende dag 100. Het is lastig voor de planners en roostermakers om dat helemaal te voorzien, dus wordt er regelmatig beroep op je gedaan om de pieken op te vangen. Daarbij wordt niet gekeken of je fris als een hoentje bent of op je laatste benen loopt. Dat moet je zelf bewaken. 'Nee' leren zeggen kan dan geen kwaad. En gelukkig wordt dat 'nee' ook geaccepteerd.
Hard werken, maar niet zo hard dat het plezier er uit gaat. Dat ben ik hier aan het leren.
