De geest van Val Sinestra was chique en elitair in die tijd. Het kuuroord had tot aan de wereldoorlogen een fantastische reputatie. De adel uit heel Europa kwam er kuren. Het hotel was erg luxe en is discreet gelegen in klein zijdal van de Inn, zodat niet meteen heel de wereld wist dat je aan je SOA behandeld werd. Onze eigen schuinsmarcherende prins Hendrik is ook te gast geweest. En Willem Mengelberg, de dirigent, heeft vlakbij het hotel een villa laten bouwen, maar dat is een verhaal apart.
De naam van het hotel betekent overigens 'linker dal' in het Reto-Romaans, de plaatselijke taal. Het dal hier is dus niet sinister, maar gewoon aan de linkerkant. 'Sinister' wordt in het Nederlands trouwens ook met 'slinks' aangeduid.
Sinds 1977 is het hotel in Nederlandse handen en door de buspendeldienst naar Den Bosch komen er ook veel Nederlandse gasten. De sfeer is gemoedelijk, vriendelijk en informeel. Eenvoud is belangrijker dan luxe.
Maar de geest van Val Sinestra heeft ook een naam. Het is, volgens ingeschakelde paragnosten, een goedgezinde huisgeest die tijdens zijn leven Gilbert of Guillaume heette, maar nu Hermann genoemd wordt. Het maakt niet zo veel uit hoe je hem noemt, hij luistert toch niet. Hermann was een Vlaams militair die na de eerste wereldoorlog hier heeft gelogeerd en hier misschien ook wel is gestorven en waarvan de geest dus blijkbaar is achtergebleven.
Hoewel ik nooit iets heb gezien of gehoord van Hermann, zijn er allerlei mensen die vreemde dingen voelen als ze in de buurt van badkamer 5 zijn (de 'huiskamer' van Hermann). De sfeer van het hotel, vooral op de oude badetage die niet meer wordt gebruikt, zet de fantasie ook wel aan het werk. Zeker nu we er maar met een handjevol mensen wonen. Veel gangen en kamers zijn donker en alles kraakt en piept. Als je dan deze gang door moet, ga je al snel dingen zien die er niet zijn.
Zo haalde ik afgelopen week iets van de meubelzolder (donker, leeg en verlaten) en sloot de deur achter me. Zo'n deur met een heleboel ruitjes er in. Daarna hoorde ik duidelijk dat er twee keer op een ruitje werdt getikt. Terwijl ik toch net van die zolder af kwam en er niemand was.
Ik ben toen rustig naar beneden gegaan, met een flink hoge hartslag, mezelf vertellend dat er echt een normale verklaring voor zou zijn. En die was er ook. Na moed te hebben verzameld ben ik terug gegaan en merkte ik dat die deur altijd twee keer met een ruitje rammelt als je hem dicht doet. Geen klopgeest.
Om te laten zien hoe anders de sfeer is als het donker is: de monumentale trap
Een groot, leeg en donker gebouw zet je fantasie aan het werk. Zo werd ik er laatst op geattendeerd dat de eetzaal hier wel iets weg heeft van de eetzaal in The Shining
Oordeel zelf:
Ik hou niet van horrorfilms, maar deze ga ik toch nog wel een keer kijken. Als ik weer terug ben in Utrecht...
Verder gaat alles goed hier. Het weer laat nog te wensen over, maar de sfeer is goed en het leven is heerlijk. Ik kan het helemaal begrijpen als een geest hier wil blijven hangen.
Tot volgende week!
