Ook de herfst is nog niet goed geland. Het is op een vreemde manier warm de laatste dagen. Boven de twintig graden, maar bewolkt en benauwd alsof er onweer gaat komen. En zo nu en dan waait de wind hard uit het zuiden waardoor het gele blaadjes sneeuwt.
Afgelopen week ben ik hier weer terug gekomen na een bliksembezoek aan Nederland. Mijn dochter heeft haar diploma en mijn moeder maakt het goed. Op de terugweg heb ik een lieve vriendin meegenomen naar Sablou. Inmiddels is ze weer vertrokken, maar ze heeft haar sporen nagelaten: een groene deur en een plekje in een aantal harten. En een boek over boeddhisme in mijn handen.
Het is fijn om weer eens te lezen hoe eenvoudig boeddhisme eigenlijk is. En hoe het niets te maken heeft met geloven of religie.
Ervaar het leven zoals het nu is: geniet van de leuke dingen, wees verdrietig over de vervelende dingen. Maar laat het niet met je op de loop gaan. Wees nu niet ongelukkig over iets dat morgen fout zou kunnen gaan, want dat is niet nu en bovendien gebeurt het meestal niet. En verheug je niet de hemel in over iets dat morgen gaat gebeuren, want dat is morgen pas. En misschien gaat het niet door.
Zo simpel is het. En zo moeilijk tegelijk.
Het was opmerkelijk dat hier afgelopen week twee vrouwen van 25 jaar oud op Sablou waren, die allebei in een fase van leegte terecht zijn gekomen. Allebei hebben ze hun opleiding voltooid en lonkt er een toekomst in een mooi beroep. De één als wetenschapper, de ander als danseres en allebei de dames willen niet meer. Ze weigeren om het pad op te gaan dat voor hen ligt uitgestippeld. Lichaam en geest verzetten zich zo hevig dat het duidelijk is dat ze dit niet moeten doen. Aan het soort beroep ligt het niet, zou je zo zeggen: meer contrasterende beroepen kun je niet verzinnen.
Ik vind het heel erg dapper dat beiden de moed hebben gehad om te weigeren. Om het uitgestippelde traject -ook al zijn ze zelf de stippelaars geweest- te durven verlaten en de leegte er te laten zijn. Hoe die leegte ingevuld moet worden weten ze nog niet en leegte is eng. Juist omdat vanuit de leegte van alles fout kan gaan. Geen baan, geen geld, geen zekerheid, om maar eens een paar dingen te noemen. De toekomst dreigt hen tegemoet.
Het boeddhisme zou er wel raad mee weten: niet mee bezig houden, met die toekomst. Je leeft nu en nu ben je op Sablou, waar het heerlijk is. Waar de herfst warm waait, de cruesli voor je klaar staat en er altijd wel iets te verven is.
Beide jonge vrouwen zijn nu weg en dat vind ik jammer. Er is me een paar keer gevraagd in de afgelopen weken wat ik nu toch zoek of vind bij jonge mensen en in dit geval vooral jonge vrouwen.
Het voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat ik de vijftig gepasseerd ben en mijn angst voor de naderende ondergang, afbraak en dood wil pareren. Penopauze enzo. Wellicht speelt dat onbewust een rol, maar het dekt niet het hele verhaal. Het is ook het zoeken en twijfelen van jonge mensen dat me boeit. De twijfel waar met name vrouwen mee worstelen.
Ik heb in de afgelopen jaren zekerheden opgebouwd waarmee ik mijn eigen onrust en twijfel heb kunnen beteugelen. Het is fijn om die te toetsen aan de twijfels van andere mensen. Soms kunnen mijn zekerheden de twijfels verminderen. Soms moet ik constateren dat mijn zekerheden schijn zijn.
Het wordt mooi geïllustreerd door het boeddha-boek. Tegenover mijn zekerheid dat ik echt wel weet wat boeddhisme inhoudt, staat het spontane gebaar van een 25-jarige die mij een boeddhisme-for-dummies boek geeft. En ik ben het gaan lezen als een dummy, al mijn zekerheden vergetend.
Maar ik moet tussen al deze diepe gedachten de mooie dagelijkse dingen niet vergeten. Duizend leuke dingen tegen de zorgen van morgen.
Zoals een dubbele regenboog op het vliegveld van Bordeaux. Iemand die somnoloog is van beroep, wat me sowieso heerlijk lijkt, en dan ook nog Hans Hamburger heet.
Wachten voor een stoplicht in een Frans stadje, om 22.00 uur op een doordeweekse donkere avond, bij een kruispunt dat er totaal verlaten bij ligt, net als het hele stadje. Alsof het kruispunt en alle huizen en dat stoplicht er speciaal alleen voor mij zijn neergezet.
Tevergeefs naar de doe-het-zelf winkel rijden omdat het de feestdag van Sainte-Catherine is, de patrones van alle ongehuwde 25-jarige vrouwen, en de doe-het-zelf winkel dan pas om 3 uur de deuren opent.
En alle tinten bruin, oranje, rood, geel en goud die de herfst in de Dordogne me voorschotelt.
