Alles stroomt

Alles verandert voortdurend. En daar houden wij niet van. Dat is de strekking van een deel van mijn boeddhisme-voor-beginners boekje. Dat ik dat las werd veroorzaakt door zo'n verandering, in dit geval een verandering in het weer.

Afgelopen vrijdag hebben we hier een heuse herfststorm gehad, na een periode waarin de nazomer maar bleef duren. Maar wel een herfststorm onder vreemde omstandigheden voor iemand uit de lage landen. Het was zonnig en een graad of twintig. In het oosten trok de hele dag een diep donkergrijze lucht langs. En het stormde mild.

In Nederland zou er geen code oranje voor worden afgegeven en of dat in Frankrijk wel gebeurde weet ik eigenlijk niet. We leven hier zodanig op een Nederlands eilandje dat waarschuwingen van de Franse instanties aan mij voorbij gaan. Maar een storm heeft hier bijna onvermijdelijk stroomstoringen tot gevolg. Dat komt omdat de kabels hier in de lucht aan palen hangen en niet in de vette klei liggen, zoals in Nederland. En dat komt weer omdat het hier hobbelt en de ondergrond vaak harder is dan vette klei en Frankrijk een groot land is. Een heel gedoe om daar overal sleuven in te gaan graven en Fransen houden niet van gedoe.
Als er bij zo'n storm een boom in de buurt op de kabel valt, valt bij ons de stroom uit. Uiteindelijk komt hij wel weer terug, die stroom, maar hoe lang dat gaat duren weet niemand. Dat hoort ook een beetje bij Frankrijk, geloof ik. Zo wachten we al een paar maanden op een offerte voor een nieuwe tunnel voor de trekkers. Die tunnel is het slachtoffer geworden van een boom bij de vorige storm. Telkens als we er om vragen is het antwoord dat de offerte volgende week komt, maar volgende week is een rekbaar begrip. Nu kun je je bij een trekkertunnel nog voorstellen dat het even duurt voor iemand verzonnen heeft hoeveel een nieuwe moet kosten, maar we zitten ook al een klein maandje op mest te wachten. Je weet wel, poep van koeien. De meeste boeren zijn blij als ze van die zooi af zijn, en wij willen het kopen! Je zou denken dat de mestwagens in drommen voor de poort staan, maar hier komt hij nog altijd volgende week, al weken lang.

En daar zat ik dan op vrijdagmiddag, met een hoofd vol deadlines en een computer die gebrek aan elektriciteit had. Het is grappig hoe dat verloopt. Het eerste uur bleef ik nog in de buurt, hopend dat het snel verholpen zou zijn. Van binnen boos op alle weergoden en Franse luiwammesen die niet in staat zijn om een kabeltje aan elkaar te knopen. Alle alternatieven komen langs en worden weer verworpen. Tot uiteindelijk de onvermijdelijke conclusie komt: ik kan er niets aan doen, dus moet ik het maar naast me neerleggen.
Ik ben gaan wandelen tot het donker was. Daar komt het bijna nooit van in deze drukke periode. Toen ik terugkwam en het landgoed in duisternis gehuld zag, wist ik dat het niet meer goed zou komen. Maar ook gedwongen niets doen heeft zijn voordelen. Met een kaars en een zaklantaarn een boek lezen, iets te eten erbij en een biertje: helemaal niet slecht. En van mijn boeddha boekje leerde ik dat verandering onvermijdelijk is en dat wij er niet van houden.

Ik had net het biertje op toen het licht weer aan ging. Nu was dat biertje niet zomaar een biertje. Het was een Amsterdam Maximator. Voor degenen die denken dat ik te veel science fiction lees, hier het fotografisch bewijs. De Amsterdam Maximator wordt in Holland gebrouwen en heeft een alcoholpercentage waar een vat beaujolais zich bij thuis zou voelen. In Nederland nog nooit gezien, maar hier gewoon in de supermarkt te koop, in halve liter blikken.
Weer aan het werk om een aantal van die deadlines te ontzenuwen lukt niet meer, nu ik op z'n Amsterdams gemaximeerd was. Maar na ook dat geaccepteerd te hebben was ook dat geen probleem meer. Sterker nog, ik heb een fantastisch ontdekking gedaan.

Tijdens de stroomstoring had ik bij gebrek aan degelijke warme maaltijd twee toetjes genuttigd. De toetjes in Frankrijk komen niet in literpakken, zoals de gele vla, maar in van die nauwelijks éénpersoons plastic bekertjes. En met de inspiratie van de Maximator in het bloed realiseerde ik me hoe wonderlijk die bekertjes zijn. Ze zijn namelijk identiek. Dat zie je als je ze naast elkaar zet. Maar toch past de één in de ander, helemaal tot aan het randje. Dat veronderstelt dat de één groter is dan de ander. Maar als je ze omdraait past de ander ook moeiteloos in de één. Wat veronderstelt dat de ander groter is dan de één. Ze zijn dus allebei even groot, maar toch allebei tegelijkertijd groter én kleiner dan elkaar. Ik heb het later nog met een derde erbij geprobeerd (het zijn lekkere toetjes) en ook dat lukte.
Hoe ik het precies moet plaatsen weet ik niet, maar op één of andere manier voelt dit ook boeddhistisch aan. Groter, kleiner, het zijn allemaal maar eigenschappen die niet echt bestaan, maar alleen ontstaan door de manier waarop je er naar kijkt. Ik ga meer van die Maximators kopen en hou jullie op de hoogte van de vorderingen.

Ook grappig aan de stroomstoring was dat het op Black Friday was.
Tot vorig jaar wist ik alleen van een goede vrijdag, maar de cultuur uit de VS rukt op en Black Friday rukt mee. Voor de zalig onwetenden: Black Friday is de dag waarop het kerst-koopseizoen begint. Om dat te vieren smijten de winkels met aanbiedingen en koopjes op Black Friday en de zaterdag en zondag erna. Het Nieuwe Pasen voor de consument die er in gelóóft.
En dat in een week waarin we geen vieze vaatdoekjes mogen gebruiken omdat het slecht is voor de economie als we er ziek van worden. En de week waarin in een ziekenhuis gezond eten wordt geïntroduceerd omdat het beter is voor de economie als we snel beter worden.

Mijn moeder is gelukkig weer thuis, bij haar schone vaatdoekjes en haar eigen eten. Of de economie er beter van wordt weet ik niet, maar ik ben een stuk blijer. Dat is in ieder geval een verandering waar ik niet ongelukkig van wordt.

Veelkleurig

Meestal is er wel een thema als ik begin met het schrijven van een stukje, maar vandaag niet. Misschien ligt het aan de onrust van deze herfstweken. Ik reis heen en weer tussen Utrecht en Sablou en moet na mijn afwezigheid in september hier nog steeds goed landen.
Ook de herfst is nog niet goed geland. Het is op een vreemde manier warm de laatste dagen. Boven de twintig graden, maar bewolkt en benauwd alsof er onweer gaat komen. En zo nu en dan waait de wind hard uit het zuiden waardoor het gele blaadjes sneeuwt.

Afgelopen week ben ik hier weer terug gekomen na een bliksembezoek aan Nederland. Mijn dochter heeft haar diploma en mijn moeder maakt het goed. Op de terugweg heb ik een lieve vriendin meegenomen naar Sablou. Inmiddels is ze weer vertrokken, maar ze heeft haar sporen nagelaten: een groene deur en een plekje in een aantal harten. En een boek over boeddhisme in mijn handen.
Het is fijn om weer eens te lezen hoe eenvoudig boeddhisme eigenlijk is. En hoe het niets te maken heeft met geloven of religie.
Ervaar het leven zoals het nu is: geniet van de leuke dingen, wees verdrietig over de vervelende dingen. Maar laat het niet met je op de loop gaan. Wees nu niet ongelukkig over iets dat morgen fout zou kunnen gaan, want dat is niet nu en bovendien gebeurt het meestal niet. En verheug je niet de hemel in over iets dat morgen gaat gebeuren, want dat is morgen pas. En misschien gaat het niet door.
Zo simpel is het. En zo moeilijk tegelijk.

Het was opmerkelijk dat hier afgelopen week twee vrouwen van 25 jaar oud op Sablou waren, die allebei in een fase van leegte terecht zijn gekomen. Allebei hebben ze hun opleiding voltooid en lonkt er een toekomst in een mooi beroep. De één als wetenschapper, de ander als danseres en allebei de dames willen niet meer. Ze weigeren om het pad op te gaan dat voor hen ligt uitgestippeld. Lichaam en geest verzetten zich zo hevig dat het duidelijk is dat ze dit niet moeten doen. Aan het soort beroep ligt het niet, zou je zo zeggen: meer contrasterende beroepen kun je niet verzinnen.
Ik vind het heel erg dapper dat beiden de moed hebben gehad om te weigeren. Om het uitgestippelde traject -ook al zijn ze zelf de stippelaars geweest- te durven verlaten en de leegte er te laten zijn. Hoe die leegte ingevuld moet worden weten ze nog niet en leegte is eng. Juist omdat vanuit de leegte van alles fout kan gaan. Geen baan, geen geld, geen zekerheid, om maar eens een paar dingen te noemen. De toekomst dreigt hen tegemoet.

Het boeddhisme zou er wel raad mee weten: niet mee bezig houden, met die toekomst. Je leeft nu en nu ben je op Sablou, waar het heerlijk is. Waar de herfst warm waait, de cruesli voor je klaar staat en er altijd wel iets te verven is.

Beide jonge vrouwen zijn nu weg en dat vind ik jammer. Er is me een paar keer gevraagd in de afgelopen weken wat ik nu toch zoek of vind bij jonge mensen en in dit geval vooral jonge vrouwen.

Het voor de hand liggende antwoord is natuurlijk dat ik de vijftig gepasseerd ben en mijn angst voor de naderende ondergang, afbraak en dood wil pareren. Penopauze enzo. Wellicht speelt dat onbewust een rol, maar het dekt niet het hele verhaal. Het is ook het zoeken en twijfelen van jonge mensen dat me boeit. De twijfel waar met name vrouwen mee worstelen. 

Ik heb in de afgelopen jaren zekerheden opgebouwd waarmee ik mijn eigen onrust en twijfel heb kunnen beteugelen. Het is fijn om die te toetsen aan de twijfels van andere mensen. Soms kunnen mijn zekerheden de twijfels verminderen. Soms moet ik constateren dat mijn zekerheden schijn zijn.

Het wordt mooi geïllustreerd door het boeddha-boek. Tegenover mijn zekerheid dat ik echt wel weet wat boeddhisme inhoudt, staat het spontane gebaar van een 25-jarige die mij een boeddhisme-for-dummies boek geeft. En ik ben het gaan lezen als een dummy, al mijn zekerheden vergetend.

Maar ik moet tussen al deze diepe gedachten de mooie dagelijkse dingen niet vergeten. Duizend leuke dingen tegen de zorgen van morgen.

Zoals een dubbele regenboog op het vliegveld van Bordeaux. Iemand die somnoloog is van beroep, wat me sowieso heerlijk lijkt, en dan ook nog Hans Hamburger heet. 

Wachten voor een stoplicht in een Frans stadje, om 22.00 uur op een doordeweekse donkere avond, bij een kruispunt dat er totaal verlaten bij ligt, net als het hele stadje. Alsof het kruispunt en alle huizen en dat stoplicht er speciaal alleen voor mij zijn neergezet.

Tevergeefs naar de doe-het-zelf winkel rijden omdat het de feestdag van Sainte-Catherine is, de patrones van alle ongehuwde 25-jarige vrouwen, en de doe-het-zelf winkel dan pas om 3 uur de deuren opent.

En alle tinten bruin, oranje, rood, geel en goud die de herfst in de Dordogne me voorschotelt.

Herfst

Het is onafwendbaar, ook in het zuiden van Frankrijk. De herfst.

Hij kwam geheel in stijl, met een stevige onweersbui en een grote bak regen. En de temperatuur zakte vijf a tien graden. Eerst probeerden we weerstand te bieden met truien en hier en daar een straalkacheltje. Maar na een aantal dagen bij 14 graden achter mijn bureau zitten kleumen, ging gelukkig de kachel aan.

Aan kachels geen gebrek hier. De koning heeft een tijd Noorse kachels gespaard en die kom je her en der tegen. Fantastische smeedijzeren dingen waar je een pijp op moet aansluiten en hout in moet gooien. En dan heb je een kachel en een gasfornuis tegelijk.
En met het mooie avondlicht van de herfst er op krijg je dit. Wel even de tulpen verwijderen voor je hem aansteekt.

De herfst brengt behalve kachelwarmte en mooi licht nog meer geneugten. In Nederland komt vooral de wilde tak van de familie voor, maar hier liggen ze gewoon tam te wachten tot je ze opraapt. En veel! De eekhoorns vallen boerend uit de boom, zo veel.

Gepoft worden ze gewaardeerd en ook gekookt schijnen ze lekker te zijn door de salade. Ik vind ze eigenlijk meer mooi dan lekker. Dat bruin!

Afgelopen week ben ik voor een groot deel aan het doorwerken geweest achter de computer. Er moeten een paar projecten af voor Sinterklaas z'n verjaardag viert. Het werk voor Sablou is er een beetje bij ingeschoten en ook voor een mooi blog onderwerp heb ik mezelf geen tijd gegund. Het is dus een beetje magertjes wat ik te melden heb.

Ik wil wel mijn gastdame en gastheer bedanken voor hun flexibiliteit. Ik ben hier nauwelijks teruggekomen, sindsdien bijna volledig in beslag genomen door m'n eigen werk en morgen vertrek ik alweer voor een week naar Nederland. Het wordt allemaal met veel goedmoedigheid ontvangen en geaccepteerd. Erg fijn dat ik op deze manier hier kan leven.

Dan maar plaatjes. Deze kwam ik onderweg naar Sablou tegen in Gent. Ik heb de suggestie geprobeerd op te volgen, maar het kostte me moeite. Met dank aan de meneer van de parkeerdienst voor het tactisch plaatsen van het oranje bordje.

En de natuur blijft fascineren. De ene boom heeft er duidelijk genoeg van en trekt nog één keer z'n mooiste pak aan, om straks kaal de winter te trotseren. Terwijl een nieuw boompje net uit het ei(keltje) is gekropen.

Komende week ben ik in Nederland. Mijn moeder is nog steeds in het ziekenhuis, maar het gaat gelukkig beter. Ik kan haar heel snel een dikke knuffel geven. Het belangrijkste doel van mijn bezoek is het diploma van mijn dochter. Die bolleboos heeft haar bachelor gehaald en is nu een master logica aan het doen. Dat is wiskunde op een niveau waar ik niet aan kan tippen. Ik ben een trotse vader, dat heb ik volgens mij al eens laten weten.

De rest van de leesstof kopieer ik zonder blikken of blozen van de Facebook pagina van An Burvenich, die zelf ook prachtige dingen schrijft. Als ik toestemming van haar krijg zal ik er eens eentje plagiëren op deze plaats.
Deze is van Freek de Jonge die, als hij zijn ego vergeet, best mooie dingen kan zeggen en schrijven. Misschien is deze wel bestemd voor mijn dochter.

Wees niet bang je mag opnieuw beginnen
Vastberaden, doelgericht of aarzelend op de tast
Houd je aan de regels of volg je eigen zinnen
Laat die hand maar los of pak er juist één vast

Wees niet bang voor al te grote dromen
Ga, als je het zeker weet en als je aarzelt, wacht
Hoe ijdel zijn de dingen die je je hebt voorgenomen
Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht

Wees niet bang voor wat ze van je vinden
Wat weet je van de ander als je jezelf niet kent
Verlies je oorsprong niet door je te snel te binden
Het leven lijkt afwisselend maar zelfs de liefde went

Wees niet bang je bent één van de velen
en tegelijk is er maar één als jij
Dat betekent dat je vaak zal moeten delen
en soms zal moeten zeggen: laat me vrij!

Knieval

Soms vraag ik wel eens aan mensen aan welk zintuig ze meer gehecht zijn: zien of horen. Opvallend genoeg kom ik regelmatig mensen tegen die liever blind zouden zijn dan doof.
In de nabije toekomst ga ik eens kijken hoeveel mensen bereid zouden zijn om hun algehele gezondheid, welbevinden en zelfs hun kans op overleven op het spel te zetten om hun knieën te behouden. Hoeveel procent kans op overlijden zou je accepteren om pijnloos te kunnen lopen?

"Lekker ver gezocht, Ben", hoor ik mijn lieve lezers denken. "Heb je niks beters te doen op de vroege zondagmorgen?".
Eigenlijk is het al mooi dat mijn hoofd leeg genoeg is om deze onzinnige dingen te denken, want de afgelopen week zat het vol met programmeercode. Er moest een klus af en daar is alles voor opzij gezet. Uiteraard niet het whatsappen en scrabbelen van vorige week, maar mijn verplichtingen aan Sablou heb ik opgeschoven naar de toekomst. Zelfs het feit dat dit de laatste week was van zomerse temperaturen en zalige zonneschijn heeft me niet kunnen verleiden om de computer te verlaten.
Dit om het beeld bij te stellen dat ik hier in een soort luilekkerland leef. Niets van dat alles, keihard buffelen! Op z'n tijd.
Het nadeel van op afstand werken is wel dat ik erg afhankelijk ben van goedwerkende techniek. Eén van de belangrijkste schakels daarin is elektriciteit van goede kwaliteit. Dat was niet steeds voorradig. Om een duistere reden ging op het hele domein het licht uit als je in de houtwerkplaats het licht áán deed. Het is weer eens wat anders, een knopje waarmee je overal het licht uit kan doen. En meteen ook de computers, vrieskisten, modems, koelkasten, elektrische fornuizen, radio's enzovoort.
Het blijft toch ook knus, een avond bij kaarslicht en een houtvuurtje. Het enige dat je nog kunt doen is met elkaar praten en vroeg naar bed.

Gelukkig doen mobiele telefoons niet mee met de malaise als de elektriciteit het begeeft. Ik ben afgelopen week aardig afhankelijk geweest van dat ding om contact te houden met het ziekenhuis in Rotterdam, waar mijn moeder nu al meer dan een maand probeert uit te komen.
Een maand geleden werd haar tweede knie vervangen door een prothese. Het was geen gelukkig moment om onder het mes te gaan: ze had een jaar achter de rug met hartaanvallen, aanhoudende benauwdheid en groot verlies van levenslust en energie. Na lang zoeken waren de artsen er achter gekomen dat ze astma had. Een puffertje deed wonderen, maar haar vorm was nog niet grandioos.

Nu was het zoeken opnieuw begonnen. Er zat, na de knie-operatie, een ontsteking ergens in het lichaam van mijn moeder. Zo lang er antibiotica en pijnstillers werden toegediend voelde ze zich goed, maar zodra dat gestopt werd vlamde de ontsteking op en ging de nieuwe knie ontzettend pijn doen.
Alle registers werden opengetrokken bij het zoeken naar de ontsteking. Wekenlang werden alle lichaamssappen door het lab geanalyseerd, maar uit niets werd duidelijk waar de ontsteking zat. Volgens de behandelend geneesheer, die specialist is in knieën en dergelijke, kon het de knie niet zijn, want die zag er goed uit. Vanaf de buitenkant, dus.
Intussen wilde de mensen die van mijn moeder houden dat er vaart in kwam. Een paar weken ziekenhuis is natuurlijk fantastisch, maar op den duur wordt het een beetje saai. Bovendien at moedertje al weken slecht en sliep ze voornamelijk. Het leven bestond voor haar uit gedrogeerd of met pijn in bed liggen.
Ik ben gaan bellen met de verzekering om te kijken of er een andere specialist ingeschakeld kon worden. Eentje die verder keek dan de buitenkant van de knie. En tot mijn verbazing was daar geen enkele mogelijkheid toe. Let op, want dit schijnt universeel te zijn voor de Nederlandse gezondheidszorg!
Zo lang je in een ziekenhuis bent opgenomen is het niet mogelijk om overplaatsing naar een ander ziekenhuis te krijgen of zelfs maar een second opinion te krijgen van een arts uit een ander ziekenhuis.
Opmerkelijk, gezien het gerommel dat de afgelopen jaren aan het licht is gekomen van allerlei artsen in allerlei ziekenhuizen.

Gelukkig is de behandelende kniekraker tot inkeer gekomen na een beroep op zijn gezond verstand. De knie is gisteren opengemaakt en er is zowaar een infectie aangetroffen. Hoe verrassend!
Voor mijn moeder betekent het een verlengd verblijf in het ziekenhuis en een volgende operatie over 2 à 3 weken. Ik hoop dat het haar algehele welzijn niet al te erg verziekt.

Welk offer breng je voor een nieuwe knie? Het is misschien maar goed dat je het vooraf niet weet.