De afgelopen 6 maanden heb ik vooral achter de computer doorgebracht, thuis in Utrecht. Hard gewerkt met twee uitstapjes tussendoor. Een poging om naar Santiago de Compostella te lopen strandde in de Pyreneeën met een veel te zware rugzak en een reisgenote die liever zonder mijn gezelschap doorwandelde.
De kater daarvan heb ik eind mei weggespoeld met Nadia, de beste remedie tegen een bedroefd hart die ooit op de aardbodem heeft rondgelopen. We zijn samen in tien dagen heen en weer gereden naar Zuid-Frankrijk en hebben onderweg veel mooie plekken gezien waar Nederlanders en Belgen een nieuw bestaan hebben opgebouwd. Indrukwekkend, die roekeloze moed waarmee dappere mensen hun ideaal durven verwezenlijken.
Eén van de plekken die we kort hebben bezocht was Le Sablou, een landgoed in de Dordogne. Collega's uit Val Sinestra hadden hier vorig jaar gewerkt en waren zo lief om me te tippen. Ik was meteen verliefd op de plek en het landschap er omheen en ben gaan vragen of ze hulp konden gebruiken. En zo is het gekomen. Na een gesprek en wat e-mailtjes heb ik de oude camper volgeladen en ben zachtjes naar het zuiden afgezakt. Ik blijf hier in ieder geval tot oktober.
De afgelopen week heb ik rustig het landgoed, de mensen die hier wonen en het werk leren kennen. En het klimaat natuurlijk! Iedere dag was zomer: zon en lekker warm, zonder al te benauwd te zijn. Zo nu en dan een onweersbui voor de verfrissing.
Sablou is eigenlijk een klein dorpje. Behalve het grote huis, waar ik een prachtige kamer heb gekregen, is er nog een aantal kleinere huisjes met alle faciliteiten die je maar wilt: keukens, feestzalen, knusse vakantiehuisjes, een kapel, werkplaatsen, een grote zolder, een heerlijk zwembad en natuurlijk het bos en het uitzicht. Je kunt makkelijk een paar uur lopen zonder van het landgoed af te komen. Het landschap is liefelijk en iedere keer weer mooi. Niet zo ruig als in Val Sinestra, maar dat heeft als voordeel dat ik er op mijn fietsje op uit kan.
Ons dorp wordt bevolkt door een wisselende groep mensen. Natuurlijk zijn er de kasteelheer en -vrouwe die op een prettige manier aanwezig zijn en er voor zorgen dat de sfeer en continuïteit bewaakt worden. Daarnaast woont er een Nederlands-Belgisch gezin, met twee kleine knuffelmeisjes die afwisselend prinses en danseres zijn. En verder nog wat eenlingen zoals ik, die hier met plezier een tijdje wonen en meehelpen met het onderhoud van het geheel. Twee honden, een kat en een heel erg relaxte koe completeren de dierentuin.
Afwisselend gezelschap wordt gevormd door de gasten, vaak een groep vrienden of familie. En dan zijn er nog de vakmensen die ingeroepen worden voor het onderhoud van het bos of de gebouwen.
 |
| Coole koe |
Door één van die vakmensen, Rene, ben ik afgelopen week ingewerkt. Onder zijn bezielende leiding en vergezeld van zijn commentaar met onvervalst Utrechtse tongval heb ik voor het eerst in m'n leven een behoorlijk muurtje gestuct. En hij heeft me ingewerkt als badmeester. Rene woont en werkt al 13 jaar als aannemer hier in de omgeving en is een duizendpoot en vakman. Ik heb afgelopen week veel van hem geleerd en goed met hem gelachen.
Behalve stucen en zwembadonderhoud heb ik afgelopen week ook een feesthal 'gekuist', met een stoere motormaaier een stuk overwoekerd landgoed schoongemaakt, hellinkjes van 15% op gefietst zonder zadel, het onweer steeds dichterbij zien komen, heerlijk gegeten, fijn gewandeld en eindeloos naar zonsondergangen en de heuvels hier gekeken.
 |
| Werkplek |
Ik ga proberen om jullie de komende weken mee te laten genieten van mijn verblijf en het leven hier. Een fijne zomer!
 |
| Mijn riante kamer |
P.S. De titel van dit weblog is aangepast aan de nieuwe lokatie, maar het adres blijft trouw aan waar het vorig jaar begonnen is: http://zwitsersekaaskop.blogspot.ch of http://zwitsersekaaskop.blogspot.fr
Je kunt je e-mailadres rechtsboven invullen om een nieuw stukje automatisch in een mailtje te krijgen.
