En het einde komt in zicht, onvermijdelijk. Op dit moment zitten we weer in een relatief drukke periode met een grote groep senioren. Daarna nog twee weken herfstvakantiegasten en dan sluit het hotel.
De vorige weken waren rustig, afgezien van de feesten in het weekend. Het valt niet mee om precies de juiste hoeveelheid personeel te hebben bij zo'n sterk wisselend aanbod aan gasten. Gelukkig (voor het hotelmanagement) hebben de meeste collega's een zeer flexibel contract. Minder gasten betekent minder werken, maar dan ook minder verdienen. En sowieso zijn er na het hoogsezoen al de nodige collega's vertrokken.
Al met al zitten we nu in een periode met een redelijke hoeveelheid gasten en wat weinig personeel. Dat betekent dat we allemaal net iets efficiënter moeten werken om het allemaal te laten draaien.
Meestal loopt dat prima, maar helaas gaat er ook wel eens iets niet goed. De hoeveelheid eten wordt bijvoorbeeld wel eens verkeerd ingeschat door de koks (dat gebeurt vooral als er patat op het menu staat, zelfs als de meeste gasten senioren zijn) en dan blijkt dat het eten op is, terwijl er nog hongerige gasten zijn.
Dan treedt iets op dat volgens een gewaardeerde collega van mij "attributie" heet. In gewone taal betekent dat: neem je zelf de verantwoordelijkheid voor een missertje of leg je de schuld bij een ander. In dit geval vond de keuken dat de buffetbuffels op tijd hadden moeten constateren dat er niet genoeg eten was. De buffeltjes redeneerden dat zij te veel heen en weer moesten rennen om te kunnen zien hoeveel mensen er hadden opgeschept en hoeveel er nog moesten komen.
Tijdens de grote feesten die ik al eerder beschreef gaat ook wel eens wat mis, natuurlijk. Maar gek genoeg leidt dat bijna nooit tot wijzende vingers. En volgens mij komt dat doordat we bij de feesten als een team werken. Met z'n allen verantwoordelijk voor het geheel. In de "gewone" hotelroutine zijn de verantwoordelijkheden verdeeld over verschillende groepen: keukenprinsen en buffetbuffels. En dan wordt het bij een foutje al snel keukenprinsen tegenover buffetbuffels. Dat is zo sterk dat een stel (hij is keukenprins en zij buffetbuffel) zelfs een relationele dip accepteerde uit solidariteit met de groep waartoe ze horen. Gelukkig was het een korte dip en is de relatie zowel tussen de twee geliefden als tussen prinsen en buffels weer als vanouds.
De laatste loodjes brengen bijna onvermijdelijk hogere werkdruk met zich mee. Alle klusjes waarvan ik dacht "die doe ik nog wel een keer" moeten nu in de laatste drie weken gerealiseerd worden. Dat betekent overdag programmeren en IT-klussen en 's avonds achter de bar. Dat klinkt misschien zieliger dan het is. De afgelopen zomermaanden ben ik wekenlang gespaard en hoefde ik helemaal geen bardiensten te doen, dus het is niet meer dan redelijk dat ik dat nu inhaal.
Het blijft wel een kunst om niet helemaal in het werk te verzinken. Ik ben hier tenslotte in één van de mooiste omgevingen van de wereld en de herftskleuren lokken van alle kanten. Dus ondanks de werkdruk ga ik morgen weer eens lekker de bergen in.
Intussen zijn ook de afspraken gemaakt over mijn "ontslag". Het komt er op neer dat ik begin november weer in Nederland ben, na een terugreis met de oude camper via wat omwegen. Ik hoop jullie dan allemaal snel weer te zien.
Ik ga weer naar mijn gasten, ze krijgen dorst.
