Afdalen

Het hotel is leeg en donker. Zoals het was toen ik hier kwam, is het nu weer. Geen gasten meer en nog maar 6 mensen aan de eettafel. Het kringetje is rond en het is tijd om weer af te gaan dalen. In de komende 5 dagen rij ik op m'n gemak terug naar Nederland, waar de storm de pannen van het dak blaast en de premier als enige in de wereld niet wordt afgeluisterd door de Amerikanen. Eens zien hoe het met Feyenoord gaat en met de lieve mensen die ik weer ga zien en spreken.

Ik verlaat het donkere dal (de zon gaat hier tegenwoordig al om 12 uur 's middags onder of liever gezegd "achter de berg") met gemengde gevoelens. Ik ben blij dat ik me weer in de grote wijde wereld mag gaan begeven. De gesprekken hier begonnen toch steeds meer te gaan over de kwaliteit van het eten en de gasten. Wat er verder in de wereld gebeurt dringt hier nauwelijks door.
Ook het bedienen van de afwasmachine en het inschenken van drankjes heb ik voorlopig wel weer even gehad. Mijn hoofd wil weer een beetje uitdaging, iets om de neuronen voor wakker te maken.
Maar ik zal ongetwijfeld na twee dagen het geluid van de eeuwig ruisende beek gaan missen en het uitzicht op de WC-berg. En natuurlijk mijn collega-familie, waarvan er gelukkig eentje met me mee terug naar Nederland rijdt.

De komende weken ga ik wennen aan mijn eigen huis en Jop helpen om te verhuizen naar zijn nieuwe huis. En langzamerhand zal dan duidelijk worden of ik half december weer terug kom in het dan besneeuwde Val Sinestra. Ik ben welkom, maar of werk en financieën toelaten dat ik weer een aantal weken vertrek, weet ik nog niet.

Bij het vertrekken uit Zwitserland hoort onvermijdelijk "wisselen". Bij een bank lever je je Zwitserse bankbiljetten in en daar krijg je dan Euro's voor terug. Je krijgt er minder voor terug dan je moest betalen toen je ze kocht. Dat is raar. Als ik een broek koop en ik breng hem terug naar de winkel, krijg ik mijn geld gewoon terug. Bij de bank houden ze een deel van het geld zelf. En toch accepteren we dat met z'n allen.
Ik ben eens gaan rekenen. Als ik met 1000 zwitserse frank naar een bank ga en er euro's voor koop en dan die euro's weer terug geef om mijn zwitserse franken terug te krijgen, dan krijg ik nog maar 835 zwitserse frank terug. Dat betekent dat de bank 16,5 % van het geld zelf houdt. Dat is veel geld en een hoog percentage, vind ik, voor een beetje ruilen. Ze doen er verder niets voor: niemand die zich achter een lopende band in het zweet staat te werken.
Maar niet zeuren, kaaskop. De tijd dat banken "graaiers" waren ligt al lang achter ons. Dit is "eerlijk zaken doen".

Hoe het verder met de kaaskoppen-stukjes gaat weet ik eigenlijk ook nog niet. Ik zal jullie via Facebook op de hoogte houden van de ontwikkelingen en als je je mailadres hebt ingevuld, lees je automatisch in je mail wat ik heb geschreven. Wie weet komt er rond de kerst een "Skieënde kaaskop" editie uit.
Voorlopig wordt het even stil. Ik verlaat morgen met een beetje spijt dit prachtige dal, waar ik geweldige maanden heb gehad en waar de bomen de kleur krijgen van jonge kaas.


Bedankt voor jullie aandacht en alle hartverwarmende reacties. En tenslotte vind ik dat Zwarte Piet moet blijven en alle Zeurpieten in de zak moeten.

Plaatjes vullen gaatjes

De kaaskop heeft het druk, dat had ik vorige keer al geschreven. Dus stel ik mijn vaste lezers enigszins teleur en sla ik deze week over. Om het leed enigszins te verzachten een paar mooie herfstplaatjes. Volgende week (voorlopig) de laatste kaaskop.

Extra editie: Sneeuw!

Het is vandaag 11 oktober en de herfst is nog maar 3 weken oud. En hier is het winter.

De Zwitserse treinen hebben geen noemenswaardige vertraging en ook de bus rijdt onverstoorbaar zijn dienstregeling.
In het hotel valt zo nu en dan de electriciteit weg, wat niet opschiet als je met een computer moet werken, maar het uitzicht maakt veel goed.

De foto's spreken voor zich.

Sneeuwpoppen zijn zooo 2012...

Herfst en winter tegelijk

Druk

Het is niet het favoriete seizoen van deze kaaskop, de herfst. Hier tussen de bergen wordt het landschap er eigenlijk alleen maar mooier op, maar de dagen worden ook hier korter en de temperatuur daalt. Voor a.s. donderdag wordt 20 cm sneeuw verwacht.
En het einde komt in zicht, onvermijdelijk. Op dit moment zitten we weer in een relatief drukke periode met een grote groep senioren. Daarna nog twee weken herfstvakantiegasten en dan sluit het hotel.
De vorige weken waren rustig, afgezien van de feesten in het weekend. Het valt niet mee om precies de juiste hoeveelheid personeel te hebben bij zo'n sterk wisselend aanbod aan gasten. Gelukkig (voor het hotelmanagement) hebben de meeste collega's een zeer flexibel contract. Minder gasten betekent minder werken, maar dan ook minder verdienen. En sowieso zijn er na het hoogsezoen al de nodige collega's vertrokken.
Al met al zitten we nu in een periode met een redelijke hoeveelheid gasten en wat weinig personeel. Dat betekent dat we allemaal net iets efficiënter moeten werken om het allemaal te laten draaien.

Meestal loopt dat prima, maar helaas gaat er ook wel eens iets niet goed. De hoeveelheid eten wordt bijvoorbeeld wel eens verkeerd ingeschat door de koks (dat gebeurt vooral als er patat op het menu staat, zelfs als de meeste gasten senioren zijn) en dan blijkt dat het eten op is, terwijl er nog hongerige gasten zijn.
Dan treedt iets op dat volgens een gewaardeerde collega van mij "attributie" heet. In gewone taal betekent dat: neem je zelf de verantwoordelijkheid voor een missertje of leg je de schuld bij een ander. In dit geval vond de keuken dat de buffetbuffels op tijd hadden moeten constateren dat er niet genoeg eten was. De buffeltjes redeneerden dat zij te veel heen en weer moesten rennen om te kunnen zien hoeveel mensen er hadden opgeschept en hoeveel er nog moesten komen.
Tijdens de grote feesten die ik al eerder beschreef gaat ook wel eens wat mis, natuurlijk. Maar gek genoeg leidt dat bijna nooit tot wijzende vingers. En volgens mij komt dat doordat we bij de feesten als een team werken. Met z'n allen verantwoordelijk voor het geheel. In de "gewone" hotelroutine zijn de verantwoordelijkheden verdeeld over verschillende groepen: keukenprinsen en buffetbuffels. En dan wordt het bij een foutje al snel keukenprinsen tegenover buffetbuffels. Dat is zo sterk dat een stel (hij is keukenprins en zij buffetbuffel) zelfs een relationele dip accepteerde uit solidariteit met de groep waartoe ze horen. Gelukkig was het een korte dip en is de relatie zowel tussen de twee geliefden als tussen prinsen en buffels weer als vanouds.

De laatste loodjes brengen bijna onvermijdelijk hogere werkdruk met zich mee. Alle klusjes waarvan ik dacht "die doe ik nog wel een keer" moeten nu in de laatste drie weken gerealiseerd worden. Dat betekent overdag programmeren en IT-klussen en 's avonds achter de bar. Dat klinkt misschien zieliger dan het is. De afgelopen zomermaanden ben ik wekenlang gespaard en hoefde ik helemaal geen bardiensten te doen, dus het is niet meer dan redelijk dat ik dat nu inhaal.
Het blijft wel een kunst om niet helemaal in het werk te verzinken. Ik ben hier tenslotte in één van de mooiste omgevingen van de wereld en de herftskleuren lokken van alle kanten. Dus ondanks de werkdruk ga ik morgen weer eens lekker de bergen in.

Intussen zijn ook de afspraken gemaakt over mijn "ontslag". Het komt er op neer dat ik begin november weer in Nederland ben, na een terugreis met de oude camper via wat omwegen. Ik hoop jullie dan allemaal snel weer te zien.

Ik ga weer naar mijn gasten, ze krijgen dorst.

Feest

Het begrip Feest wordt over het algemeen gekoppeld aan ontspannen, veel mensen, lekker eten en drinken, muziek, dansen en al dan niet goede gesprekken. Als je achter de schermen werkt aan het mogelijk maken van een feest, komen er opeens andere associaties boven. Lichte stress, flink doorwerken, kleine uurtjes en vooral veel bestek afdrogen.

De maand september is het hier altijd wat minder druk met reguliere gasten. De zomer is voorbij, het vakantiegeld op en niet veel mensen gaan dan meteen weer op stap. In het hotel is september daarom feestmaand. Alle weekenden zijn gevuld met bruiloften of verjaarspartijen of zoals afgelopen weekend, een groot bal. Er komen dan rond de honderd mensen hier het donkere dal in om een grote feestelijke gebeurtenis te vieren, met één of meer overnachtingen eraan gekoppeld en een dagje wandelen in de bergen er tussendoor. De salsa oefenende gasten van vorige week hoorden bijvoorbeeld bij zo'n groep.

Deze feestgasten hebben meestal iets andere verwachtingen van hun verblijf hier dan de reguliere gasten die met de bus uit Nederland komen. Ze komen bijna allemaal met een eigen auto, die ze liever voor de stoep van het hotel parkeren dan op de parkeerplaats beneden bij de beek. Dat het dan lastig wordt voor brandweer of hulpdiensten om het hotel te bereiken ontgaat je natuurlijk als je in de feeststemming bent en bordjes die je er op wijzen dat je niet mag parkeren...Ach, er zijn zo veel bordjes in de wereld en de belangrijkste zijn toch die voor je staan op tafel, als je aan het feesten bent.
Ook het drankgebruik is anders. Een wijnsoort die normaal gesproken nauwelijks wordt gedronken blijkt opeens razend populair onder de feestvierders of één van de trendsetters op het feest drinkt wodka, waardoor de wodkavoorraad in één avond is uitgeput, tot grote teleurstelling van de trendvolgers. En we kunnen hier nu eenmaal niet even gaan buurten bij de kroeg in de straat om een kratje wodka te lenen. Op is op, tot de drankleverancier de 5 km kronkelweg het dal in heeft getrotseerd om nieuwe kratten en vaten af te leveren.

Ieder feest heeft een strak draaiboek voor de keukenprinsen, de buffetbuffels, de afwasapen en de Stubestieren. Vaak begint het al één of twee dagen van tevoren met het verbouwen en decoreren van de eetzaal en de salon. En het nog eens extra controleren van servies en bestek en vooral het poleren der glazen. Dat laatste houdt in dat je schone glazen nog eens extra tegen het licht houdt (letterlijk) en met waterdamp en een pluisvrije doek de ongerechtigheden er vanaf wrijft. En zoals voor alle schoonmaakwerkzaamheden geldt ook hier: als je klaar bent kun je weer opnieuw beginnen, want na de prosecco komt de wijn en na het ene feest volgt al snel weer het volgende.

Alle voorbereidingen komen tot hun hoogtepunt bij het diner. De koks hebben de hele dag hun best gedaan om het eten voor al die mensen op de juiste tijd klaar te hebben. De mensen die moeten serveren staan zich warm te trappelen in hun zwarte broek en blouse, met stijlvolle zwarte sloof met krijtstreep. Het aperitief is geserveerd en afgeruimd, de gasten zitten aan mooi gedekte tafels, de kandelaars zijn aangestoken en het licht is sfeervol gedempt. En dan slaat het noodlot toe. Iemand  begint te speechen.
Nu is dat al geen pretje als je aan tafel zit te knorren om je voorgerecht, maar achter de coulissen heeft dit grote gevolgen. De koks moeten noodgrepen toepassen om alles warm te houden, maar toch niet doodgekookt. En het bedienend personeel wacht en verveelt zich, wat meestal leidt tot grote meligheid. Dezelfde wedstrijdspanning als bij de schoolmusical wanneer je het toneel op moet maar nu nog even niet. Onaangekondigde speechers zijn niet populair achter de schermen.

Maar dan klinkt het startschot en wordt eten uitgeserveerd en wijn geschonken, wat leidt tot druk bewegend mensen en bergen afwas. Voorgerecht, hoofdgerecht, dessert: honderden borden, kommetjes, glazen en vooral veel bestek. Bestek is voor de afwassers slecht nieuws. Waar borden meestal uit zichzelf droogwaaien nadat ze uit de hete afwasmachine komen, moet bestek met de theedoek worden afgedroogd, omdat er anders vlekken op komen. En waar onze reguliere gasten zo lief zijn om te helpen met afdrogen, doen feestgangers dat uiteraard niet. Feesten is dus veel bestek afdrogen.

Als de afwas gedaan is en het eten achter de rug, vertrekt meestal het grootste deel van het personeel naar hun kamer of een verdiend glas bier. En dan blijven er nog twee mensen over die de bar beheren, terwijl het feest voortduurt en mensen vrolijk dansen en drinken en helemaal niet denken aan naar bed gaan. En zo wordt het 2 of 3 of 4 uur voor de laatste gasten naar hun bedje zijn gestommeld en de laatste glazen gespoeld worden. Het ontbijt voor de volgende ochtend wordt voorbereid, de Stube wordt schoongemaakt en het licht gaat uit.

Het was een mooi feest en dat blijkt meestal uit het bedankbriefje dat door het feestvarken wordt achtergelaten, met complimenten voor de organisatie, het eten en de bediening.
Dus mocht je nog eens iets moois te vieren hebben en zijn je gasten niet te beroerd om naar Zwitserland te komen rijden (eventueel sturen we een bus om ze op te halen), denk dan aan dit prachtige hotel in het linkerdal.