In het stukje van deze week schrijf ik over mijn huisgenoten. Ik verander hun namen omdat ik hun privacy respecteer. Wie ze kent zal ze ook wel herkennen met andere namen.
De grootste uitdaging voor een oude kluizenaar als ik is de sociale omgeving hier. Ik ben al jaren gewend aan een bestaan in mijn eentje of met Minke en Jop. En hier word ik ondergedompeld in een groep. En niet zomaar een groep: de mensen waarmee ik woon zijn ook mijn collega's. Dus vanaf het moment dat ik mijn bed uit kom tot het moment dat ik me weer opsluit in mijn kamer word ik geconfronteerd met collega's. Het is net een grote familie: je hebt ze niet zelf uitgezocht en je hebt er zowel last als plezier van. En sommigen liggen je beter dan anderen.
Het grappige van deze familie is dat hij sneller groeit dan menig andere familie. Vier weken geleden waren we nog met vier mannen, nu zijn we inmiddels met z'n tienen. En komend weekend komen er nog een stuk of vijf bij.
Gelukkig is vrijheid een goede traditie in deze familie. Afgezien van je werk wordt er niet van je verwacht dat je gezellig gaat zitten doen als je daar geen zin in hebt. We koken met en voor elkaar, tot de professionele koks het volgende week overnemen. We eten samen en wassen samen af. En we delen het kleine lief en leed, zoals de schouder uit de kom van Pim en de onwillige elleboog van Wim, de WC-pot op de teen van Peter en hoe goed de reis van Aart met de bus naar Nederland is geweest. Een kampvuur op z'n tijd en veel zwijgen met elkaar, want er komt niet zoveel nieuws het dal in waaien.
Bertine, tot vandaag de enige vrouw in het gezelschap en eentje die haar zorg goed weet te doseren, klaagt wel eens over een overmatige hoeveelheid mannelijke energie. De "mannelijke energie" wordt door ons mannen anders samengevat. "Bier drinken en kut roepen", is het motto. Maar niet waar Bertine bij is, zo zijn we dan ook wel weer.
Gelukkig komt Jasmijn ook regelmatig binnenhuppelen. Jasmijn is "aangetrouwd". Ze woont en werkt hier niet maar heeft dat wel heel lang gedaan. Ze is dit jaar overgewaaid naar de paardenfarm aan de overkant van het grote dal en heeft verkering met een van die mannelijke energieën hier.
En sinds vandaag is Ester er. Ester komt de muren die wij allemaal maagdelijk wit hebben geschilderd op creatieve wijze besmeuren. Heel broeierig symbolisch dit allemaal, als je het mij vraagt.
OK, de vrouwelijke minderheid hebben we gehad. Laten we dan die mannen ook maar even laten passeren. Onderop beginnen: Pim en Nick, twee studenten die wandeltochten komen uitzetten en documenteren. Toen ze twee weken geleden hier binnen kwamen waren ze heel rustig, maar dat was snel over. Ze missen duidelijke de uitlaatklep die hun vriendin kan bieden, maar die vriendinnen komen pas eind juni langs. Ze houden van kampvuren, skeletten van dode dieren, bier drinken en .......inderdaad.
Peter is de technische dienst van het hotel. Verrassend jong, verrassend doortastend. Hij houdt van degelijke oplossingen en is bereid daarvoor het halve hotel te slopen. Fietst als een dolle door de bergen op z'n mountainbike, als het even kan. Hij heeft me vorig jaar op meesterlijke wijze in het donker naar huis geleid na een crash met net zo'n mountainbike.
Tom is de metro man, als dat nog bestaat. Houdt van rook en bier, maar decoreert appartementen als een designkoning en kookt maaltijden waar de professionele koks een puntje aan kunnen zuigen. En maakt ook nog kunstwerken van hout. Tom is rustig, ziet er goed uit en is van huwbare leeftijd. Dames, u kunt nu bellen.
Martijn, Aart en Wim doen de buitenboel. Wegenonderhoud, rijden met bussen, bulldozers en jeeps. Hardwerkende buitenmannen, die meer met hun spieren doen dan deze computermuis. Rustig en recht door zee.
Dat is het voorlopig. Een mooie en gevarieerde groep mensen met liefde voor dit rare hotel en het prachtige landschap om ons heen. Omdat ook ik niet genoeg van dat landschap kan krijgen, nog maar een paar plaatjes. Zonder commentaar.
 |
| Je komt die Hollanders ook overal tegen, helaas. |
