Ik wil jullie een liedje laten horen, met een bijbehorende videoclip. De combinatie van die twee speelt me al weken door het hoofd.
Het is muziek van Steven Wilson, een muzikale workaholic, die van zichzelf zegt dat hij geen "happy songs" schrijft. Alle muziek van Steven Wilson heeft iets melancholieks. Soms agressief melancholisch, met bijtende gitaren. Soms prachtig, zoet melancholisch, waarbij je het bijna fijn gaat vinden om verdrietig te zijn.
Ik realiseer me dat ik voornamelijk van melancholische muziek hou. Natuurlijk word ik soms wel vrolijk van een lekker deuntje, maar de muziek die me echt aangrijpt is droevige muziek, muziek waarin geleden wordt. Groot en meeslepend lijden, zoals van Tsjaikowski. Of klein verdriet zoals in jazz-ballads. "Nobody loves you when you're down and out". Dat is het soort muziek waarbij ik merk dat de tranen over mijn wangen lopen, terwijl ik aan het programmeren ben en de muziek op de achtergrond speelt. Via de achterdeur komen die klanken binnen en raken iets in me, zonder dat ik weet waarom.
Ik geloof dat dat komt omdat ik het leven ook zo ervaar. Niet als groot en meeslepend drama, hoor, hoewel dat snel kan omslaan als er echt iets verdrietigs in mijn leven zou gebeuren. Zoals een Franse vriend die een goeie vriend verloor bij de aanslag in Parijs, begin veertig, twee jonge kinderen. De dood van geliefden is groot drama.
Mijn melancholie gaat over hoe ik het leven in het algemeen ervaar. Ik ervaar het leven als een mislukte poging, al heel lang. Iets in de basis klopt niet, maar er valt gelukkig best nog iets bruikbaars van te maken.
Het voelt zoals een stukje schrijven waarover ik niet tevreden ben als het af is. Met wat woorden veranderen hier en daar wordt het acceptabel, maar helemaal geslaagd zal het nooit zijn. Of een kast die nooit zo mooi wordt als toen hij nog als idee in mijn hoofd zat.
Zo lijkt het met het leven ook te gaan. Aan het begin ervan had ik mooie plannen en idealen en nu weet ik dat veel van die plannen en idealen niet meer gerealiseerd gaan worden. Bij die idealen hoort hoe ik dacht dat mensen met elkaar om zouden gaan, met elkaar verbonden zouden zijn. Maar gaandeweg kom ik er achter dat we altijd in ons eigen coconnetje leven, steeds weer proberend om elkaar te begrijpen, met elkaar mee te voelen, maar altijd gescheiden.
Soms lijkt die scheiding weg te vallen en dat is voor mij geluk. Bij momenten samen met je geliefde, soms bij het in de ogen kijken van een dier, bij samen met iemand lachen of het delen van verdriet. Bij het ervaren van de grootsheid van de natuur: stilte met één vogeltje, een roze-paarse hemel in de ondergaande zon, een zee. En soms bij het beluisteren van muziek.
Wees niet bang lieve lezers, ik schrijf dit stukje niet vanuit een depressieve toestand en ben ook zeker niet ongelukkig. Het leven is absoluut de moeite waard en soms zelfs om te zingen, vooral als mensen zich met elkaar verbonden tonen. Mijn melancholie gaat over het verdriet om wat het zou kunnen zijn, over het verlies van het paradijs. Over die kast die zo mooi had kunnen zijn, maar het net niet helemaal is. Over het zoeken naar iemand die mij helemaal begrijpt en die ik helemaal begrijp. Ik begrijp en accepteer dat de werkelijkheid zo niet in elkaar zit en daar is prima mee te leven.
Zeker met de hulp van een mooi liedje met een mooi filmpje. Ik wens jullie veel zoet verdriet.
