Oud hout

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik buiten in mijn T-shirt. De wind waait zachtjes door de was en in de verte staan wat koeien tevreden te kijken. Het is 17 december!
Ik schrijf dit niet op om jullie lekker te maken. Soms kan het leven hier een beetje "kaal" zijn. Soms mis ik jullie en dan vraag ik me af waarom ik niet in Nederland ben, waar iedereen is! Maar op dagen zoals deze, waarop het lente is midden in de winter, dan weet ik weer waarom ik hier ben. En hoewel ik jullie nog steeds mis kom ik voorlopig nog niet terug.

Wat doe ik hier nu eigenlijk de hele dag, in zo'n uitgestorven gehucht op een heuvel? De afgelopen maanden ben ik vooral bezig geweest met meubels maken. Ik vind het leuk om meubels te maken van oud hout, hout dat heeft geleden. Dat betekent dat het hout is dat uit oude stallen komt, hout van oude pallets, hout dat overgebleven is bij een bouwklus en hout van een deurenfabriek hier in de buurt. Daar kan ik tegen brandhoutprijzen het prachtigste tropisch hardhout meenemen, dat anders de verbrandingsoven in zou gaan.

Op oud hout zit meestal een vlekje en soms hangt er een luchtje aan. Ik ben nu een tafel aan het maken met planken waar een duidelijke paardenlucht uit komt bij het schuren. En deze plank heeft in de chemicalien gelegen en heeft daardoor een hele mooie kleur gekregen.

Behalve dat het leuk is om van brandhout weer iets nuttigs te maken is het leuk dat er aan dat oude hout een verhaal zit. Er zitten vlekken op die vertellen waarvoor het vroeger gebruikt is. Soms zitten er nog spijkers in of zit er oud behang aan. Tijdens het bewerken van dat hout zie ik dan voor me hoe het vroeger gebruikt is.

Soms heeft het hout rare vormen en ook dat is leuk. Ik probeer me dan te laten inspireren door die vormen. Mijn mooiste kast is zo ontstaan (je moet een beetje door de rommel heenkijken) en een tafeltje. Deze zijn uit mijn stenen tijdperk periode ;) .

Het is wel gedoe, dat werken met oud hout. In plaats van een rechthoekige plank of balk te pakken en van tekening te werken, sta ik soms wel een uur te zoeken, selecteren, passen en meten. En tijdens het bouwen wil het hout wel eens splijten of zit er een rot stuk tussen. Maar als het dan toch lukt om er iets moois van te maken is het extra bevredigend.

Oud hout en wat je er van kunt maken

Nu ik eenmaal begonnen ben met het bewerken van oud hout is het moeilijk om er mee op te houden. Ik heb van oude pallets bijvoorbeeld een paar van deze stoelen gemaakt.

Maar ook bij het maken van zo'n stoel blijven er restjes over, waarvan je een bijzettafeltje kan maken

of een kist (dat waren veel restjes)

en daarvan blijven dan ook weer stukjes over, waar uiteindelijk een hele stad van gebouwd kan worden.

Het hout van de deurenfabriek is nog relatief nieuw. Het heeft het ongeluk gehad dat het scheef geschaafd is of te lang of te kort afgezaagd. Maar met een beetje extra werk is er best iets leuks van te maken. Het ziet er allemaal wat strakker uit.

Voorlopig ben ik aan het oefenen en trainen. Ik maak al dingen in opdracht, zonder dat daar geld bij komt kijken. Maar ooit hoop ik dat ik kan leven van het maken van mooie meubels van gered hout.

Op deze pagina heb ik een overzicht gezet van wat ik tot nu toe bij elkaar geprutsts heb. Als je een leuk idee hebt of iets nodig hebt, laat het me dan weten. Ik kom het begin februari persoonlijk afleveren.

Taalcursus

Daar was ik dan, in een huisje ergens midden in de bossen van de Dordogne. Te gast bij Danielle, een lieve dame op leeftijd. Ik kende Danielle eigenlijk voornamelijk van de crematie van Pierre, haar man, deze zomer.

Het begon allemaal toen ik Django ontmoette, vorig jaar op Sablou. Django is een energieke en sympathieke Fransman en hij vertelde dat zijn moeder hulp nodig had met haar website. Nu gaf zijn moeder les in Frans en omdat mijn Frans wel een opkikker kon gebruiken, was de afspraak snel gemaakt. Ik zou een week intern gaan en aan haar website werken en in ruil daarvoor Franse les krijgen.

Danielle woont - sinds kort dus alleen - met een beestenboel in het eerdergenoemde huisje. Eigenlijk is het een complex van huisjes, want er is ook nog een gastenhuis en een riante gite bij, die verhuurd wordt.
Details kun je zien op https://learnfrenchindordogne.wordpress.com/ en https://rentholidaycottagedordogne.wordpress.com/

Het werd een leerzame week. We spraken af dat we alleen Frans zouden praten en verder wel zouden zien hoe het met de lessen ging. In het begin viel het niet mee om wat ik wilde zeggen om te zetten in het Frans, maar omdat Danielle ook goed Engels spreekt kon ik zo nu en dan woorden aan haar vragen. En gaandeweg merkte ik dat het best ging, dat Frans praten. Het belangrijkste was dat ik me niet schaamde om fouten te maken, zo met z'n tweeën. En het lukte om hoe langer hoe meer onderwerpen te behandelen.

Danielle en Pierre hadden vanaf de jaren zestig door het Midden-oosten en Afrika gereisd. Door Saudi-Arabië, Iran en Irak gereisd met een auto. Jarenlang in Zaïre gewoond en gewerkt, rond de tijd dat ik aan de andere kant van de grens in Zambia woonde en werkte. Ze heeft er veel over verteld, gelukkig niet snel en wel duidelijk pratend. Terug in Frankrijk hebben ze hun kleine paradijsje gekocht. Pierre was arts en heeft na een leven lang ontwikkelingswerk zich na z'n pensioen ingezet voor een wereld met respect voor de natuur. Hij hield niet van jagen en heeft regelmatig jagers de weg geblokkeerd en is de confrontatie met ze aangegaan. Django, z'n zoon, heeft het hart op dezelfde plaats. Django werkt in Haïti op het moment en laat via z'n Facebook pagina duidelijk zien waar z'n sympathieën liggen.

Danielle leeft nu op een manier waarbij water, warmte en elektriciteit zo efficiënt mogelijk worden gebruikt. Dat betekende spaarzaam stoken, water niet zomaar door de gootsteen spoelen, maar opvangen in bakjes om later mee af te wassen. Ook de maaltijden waren eenvoudig, maar altijd van biologische ingrediënten, liefst uit de eigen tuin. Voor mij betekende het veel kleren dragen, want in huis was het nooit meer dan 16 graden, maar daar raakte ik snel aan gewend. Er was genoeg werk te doen en onder het werken word je vanzelf warm.
Danielle werd in de week dat ik er was zeventig. We hebben het met z'n tweetjes gevierd met een pan pompoensoep en een stukje zelfgebakken taart. Wat een contrast met het grote feest dat andere mensen maken van zo'n mijlpaal-leeftijd.

De schapen moesten iedere dag gevoerd worden en dat mocht ik doen. Ik had nog nooit iets met schapen te maken gehad -ik ben een stadsmens-, maar schapen zijn leuke beesten. De meesten zijn bang, maar er waren er twee die net als een hond aan kwamen rennen en geaaid wilden worden.
Een hond was er ook, een border collie. Zo'n hond die met fluitsignalen een hele kudde in een hok kan drijven. Deze hond kon dat niet. Darius was meer een rugbyhond. Hij kon de hele dag onvermoeibaar achter z'n lekke rugbybal aan rennen, als iemand bereid was die weg te gooien. Dat hij met z'n wilde gedoe de schapen van de leg bracht kon hem niet zo veel schelen.



Er waren ook nog twee poezen, waarvan de ene twintig jaar oud en niet meer helemaal bewust van haar sluitspieren. Ze zat de hele dag voor de voerbak te wachten op brokjes. Als haar voorpoten in de kattenbak waren vond ze het wel mooi genoeg, zich niet bewust dat het achterlijf dan nog buiten was. Gelukkig lagen er tegels. De andere poes kwam met verwilderde blik binnenrennen, at snel wat brokjes en rende vervolgens met verwilderde blik weer naar buiten. Geen goed gesprek mee te beginnen.

Behalve aan de website hebben we ook nog aan de moestuin gewerkt. Er moest een nieuw bed aangelegd worden op "permacultuur" manier. Er zit een prachtige theorie achter over voedingstoffen enzo, maar inde praktijk kwam het er op neer dat we een geul groeven van zo'n dertig meter en die vervolgens weer vulden met eerst dikke boomstronken, daarna twijgen, dan zaagsel, vervolgens riet, daarna aarde en tenslotte een dikke laag herfstbladeren. Ik ben erg benieuwd of de boontjes het harde werk zullen waarderen komende zomer.

Als afsluiting mocht ik mee naar een culturele avond in het dorp. Een acteur / verteller kwam het verhaal vertellen en uitbeelden van Antigone, een Grieks drama, maar vertaald naar het leven in de voorsteden van Parijs. Na vijf minuten dacht ik dat het een lange avond zou worden. Grieks drama in het Frans is behoorlijk dramatisch, voor mij. Maar gelukkig was het moderne leven in Parijs een stuk beter te verstaan en de man kon prachtig vertellen en zingen, met hart en ziel en lijf en leden.

Ik heb ook huiswerk meegekregen. Twee tafels en een ladenkast van prachtig notenhout dat Danielle in de schuur had liggen. En de onregelmatige werkwoorden oefenen.
Volgende keer zal ik iets vertellen over dat huiswerk van hout. En die onregelmatige werkwoorden...ach, ze begrijpen me ook als ik dat niet helemaal goed doe en dat ik een buitenlander ben horen ze al meteen.

Muziek

Ik wil jullie een liedje laten horen, met een bijbehorende videoclip. De combinatie van die twee speelt me al weken door het hoofd.
Het is muziek van Steven Wilson, een muzikale workaholic, die van zichzelf zegt dat hij geen "happy songs" schrijft. Alle muziek van Steven Wilson heeft iets melancholieks. Soms agressief melancholisch, met bijtende gitaren. Soms prachtig, zoet melancholisch, waarbij je het bijna fijn gaat vinden om verdrietig te zijn.

Ik realiseer me dat ik voornamelijk van melancholische muziek hou. Natuurlijk word ik soms wel vrolijk van een lekker deuntje, maar de muziek die me echt aangrijpt is droevige muziek, muziek waarin geleden wordt. Groot en meeslepend lijden, zoals van Tsjaikowski. Of klein verdriet zoals in jazz-ballads. "Nobody loves you when you're down and out". Dat is het soort muziek waarbij ik merk dat de tranen over mijn wangen lopen, terwijl ik aan het programmeren ben en de muziek op de achtergrond speelt. Via de achterdeur komen die klanken binnen en raken iets in me, zonder dat ik weet waarom.

Ik geloof dat dat komt omdat ik het leven ook zo ervaar. Niet als groot en meeslepend drama, hoor, hoewel dat snel kan omslaan als er echt iets verdrietigs in mijn leven zou gebeuren. Zoals een Franse vriend die een goeie vriend verloor bij de aanslag in Parijs, begin veertig, twee jonge kinderen. De dood van geliefden is groot drama.
Mijn melancholie gaat over hoe ik het leven in het algemeen ervaar. Ik ervaar het leven als een mislukte poging, al heel lang. Iets in de basis klopt niet, maar er valt gelukkig best nog iets bruikbaars van te maken.
Het voelt zoals een stukje schrijven waarover ik niet tevreden ben als het af is. Met wat woorden veranderen hier en daar wordt het acceptabel, maar helemaal geslaagd zal het nooit zijn. Of een kast die nooit zo mooi wordt als toen hij nog als idee in mijn hoofd zat.

Zo lijkt het met het leven ook te gaan. Aan het begin ervan had ik mooie plannen en idealen en nu weet ik dat veel van die plannen en idealen niet meer gerealiseerd gaan worden.  Bij die idealen hoort hoe ik dacht dat mensen met elkaar om zouden gaan, met elkaar verbonden zouden zijn. Maar gaandeweg kom ik er achter dat we altijd in ons eigen coconnetje leven, steeds weer proberend om elkaar te begrijpen, met elkaar mee te voelen, maar altijd gescheiden.
Soms lijkt die scheiding weg te vallen en dat is voor mij geluk. Bij momenten samen met je geliefde, soms bij het in de ogen kijken van een dier, bij samen met iemand lachen of het delen van verdriet. Bij het ervaren van de grootsheid van de natuur: stilte met één vogeltje, een roze-paarse hemel in de ondergaande zon, een zee. En soms bij het beluisteren van muziek.

Wees niet bang lieve lezers, ik schrijf dit stukje niet vanuit een depressieve toestand en ben ook zeker niet ongelukkig. Het leven is absoluut de moeite waard en soms zelfs om te zingen, vooral als mensen zich met elkaar verbonden tonen. Mijn melancholie gaat over het verdriet om wat het zou kunnen zijn, over het verlies van het paradijs. Over die kast die zo mooi had kunnen zijn, maar het net niet helemaal is. Over het zoeken naar iemand die mij helemaal begrijpt en die ik helemaal begrijp. Ik begrijp en accepteer dat de werkelijkheid zo niet in elkaar zit en daar is prima mee te leven.

Zeker met de hulp van een mooi liedje met een mooi filmpje. Ik wens jullie veel zoet verdriet.

Even bijpraten

Na het de uit de lucht gevallen walnootbericht van twee weken geleden, nu een iets gedegener aanpak. Waar ben ik en hoe is dat zo gekomen?

Toen  ik in februari afscheid van jullie nam woonde ik nog op Sablou, het mooie landgoed met de koning en de koningin. Het plan was om daar tot mei te blijven en dan al huisoppassend Europa door te trekken. En plannen zijn de dingen die je maakt terwijl het leven zich daar niets van aantrekt.

Huidig huis

Ik ben in ieder geval wel Europa doorgetrokken. Van Sablou naar Nederland -waar mijn zoon 21 werd- naar Sablou naar Portugal naar Sablou naar Nederland -waar mijn moeder 80 werd- naar Val Sinestra naar het Zwarte Woud naar Beaulieu-sur-Dordogne, waar ik nu woon. Of eigenlijk woon ik in Altillac, maar Beaulieu ligt net aan de andere kant van de rivier (de Dordogne, inderdaad) en dat klinkt zo veel mooier dat ik net doe of ik daar woon.

De plannen werden aangepast omdat Ton op bezoek kwam op Sablou. Ton woonde sinds drie jaar in het Zwarte Woud, dat eigenlijk gewoon groen is en heel mooi, terwijl "Schwarzwald" klinkt als een monster uit een Harry Potter boek. Ton was vanuit Utrecht naar het Woud getrokken om een leuk huisje achteraf te kopen, maar dat viel niet mee. De prijzen waren te hoog en er was veel verkeer en het klimaat was ook niet zo goddelijk als Ton had gehoopt. Toen bovendien de huizenperikelen omsloegen in huiselijke perikelen was voor Ton de maat vol. In navolging van de Amazing Stroopwafels ging hij naar Frankrijk en kwam hij nooit meer terug.

Tuin toen

Ik had afgelopen winter redelijk goed geboerd en toen Ton langskwam met het plan om een huis te kopen in de buurt van de Dordogne ben ik mijn spaarvarken gaan raadplegen. Als ik mijn schamele spaarcentjes bij het kapitaal van Ton legde, hadden we voldoende om het begin van een klein dapper dorpje te kopen: een woonhuis voor Ton en alle vrouwen die zich bij hem thuisvoelen en een te verbouwen schuur voor mij. We zochten allebei hetzelfde: niet te veel luxe en rustig.
Ik ben met Ton een dag lang mee gaan bezichtigen om eens te zien welke huizen hij had uitgekozen en dat paste wonderbaarlijk goed.
Ton is vervolgens voortvarend aan het werk gegaan en heeft een huurhuis gevonden, waar we met z'n tweeën met gemak in passen. En daar hebben we begin mei ons hoofdkwartier gevestigd om het begin van een dapper klein dorpje te kopen.

En Sablou dan? Sablou moet het zonder mij stellen en dat lukt prima. Ik hield naast dertig uur werken voor kost en inwoning niet voldoende tijd over voor andere dingen. Ik werk nu veel minder en geniet meer.
Sablou staat voor een belangrijke beslissing. Blijft het privé eigendom met wat goedwillende vrijwilligers om alles draaiend te houden of wordt het een gemeenschap van kleine ondernemertjes die duurzaam en ecologisch en kleinschalig iets moois gaan maken. De toekomst van Sablou heeft als een dikke rode draad door de negen maanden gelopen die ik er was. En al die negen maanden bleef onzeker welke kant het op ging, omdat het gecompliceerd is om een besluit te nemen dat altijd goed uitpakt. Het leek en lijkt me goed om vanuit de verte te zien welke kant het opgaat en wie weet... Plannen maken kan altijd.

Een kasteel is het hier zeker niet, maar we hebben wel een prinsesje bij ons wonen. Ze heet Suus en ze heeft twee kamerheren die voor haar de deur opendoen als ze naar buiten wil en de deur nog een keer open doen als ze vijf minuten later toch liever binnen wil zijn. De kamerheren zetten het eten klaar, maken het huis schoon en stellen hun schoot, dekbed of zelfs hoofdkussen beschikbaar als Suus wil knuffelen. En sinds enige maanden is Suus de enige vrouw die interesse toont in de inhoud van mijn broek.

Zo wonen en werken we hier nu al meer dan een half jaar. Ton schrijft een boek en zoekt huizen. Bovendien verbouwt, verzamelt en bereidt hij het eten voor ons. Ik doe wat webwerkzaamheden, maak meubels en zo nu en dan schoon, repareer wat er te repareren valt en doe de afwas. En Suus is manager van de muizenpopulatie in en om het huis en test plekjes op slaapbaarheid.

Blik uit het keukenraam. Ander afval op de composthoop.

Het leven is hier eigenlijk heel saai en het bevalt me prima. Ons huis staat aan de rand van een gehuchtje op een heuvel en per dag komen er tien auto's langs (vijf 's ochtends en vijf 's avonds) en als het mee zit drie trekkers. In het hoogseizoen lopen er wel eens wandelaars langs. Hier en daar start iemand de kettingzaag of de grasmaaier. Verder alleen vogelzang, het ruisen van de bomen, heel zacht de rivier ver in het dal, het tsirpen van de krekels en het vriendelijke geknal van jagers in het bos. En de achterburen willen nog wel eens onwelvoeglijke geluiden maken.

Achterburen

We hebben een zomer achter de rug die eigenlijk pas vorige week is afgelopen. Wat een heerlijk klimaat! Als het begin van het dappere dorpje er komt is dat prachtig, want dan hoeven we geen huur meer te betalen. Maar als het er niet van komt blijf ik hier lekker wonen tot mijn spaarpot leeg is en ik in Nederland weer een baan moet zoeken. 

Het computerwerk begint een beetje op te drogen, helaas. Misschien denkt iedereen dat ik mijn schaapjes hier droog zit te tellen, maar ik kan en wil heel graag nieuw werk. De afstand is echt geen probleem met alle skypes, twitters en linkedinnen van tegenwoordig en ik ben eens in de paar maanden in Nederland. Als jullie iemand kennen die een website wil laten bouwen of programmeerwerk heeft, dan hoor ik het graag. Mijn etalage staat op http://www.bincweb.nl 

Noten

Ik zat vanmiddag met mijn noten te spelen (maar daarover later meer), toen ik opeens zin kreeg. Nu heb ik de afgelopen tijd wel vaker zin gehad om weer te gaan schrijven, maar op één of andere manier wilde het niet lukken. Als ik achter mijn toetsenbord ging zitten leek een stukje schrijven opeens een berg. Of beter nog een gebergte, want na dat eerste stukje zouden er nog meer moeten volgen. Ik was uit vorm, zullen we maar zeggen.
Vanmiddag overkwam me, wat meestal "inspiratie" genoemd wordt. Zin om te vertellen en mijn gedachten te delen. Waar het vandaan kwam weet ik niet; misschien omdat het een stralende dag was of omdat ik een oude schuur uitgemest had. Het voelde wel opgeruimd, in ieder geval.

Het is lang geleden, lieve lezers. Lang genoeg om nu een kind te hebben waar ik in februari nog niets van wist, bij wijze van spreken. En omdat ik de meeste van jullie al lang niet meer heb gezien, bij hoge uitzondering een selfie. Hij is volgens mij bijna zoals het hoort, alleen niet uit de hand genomen. Een beetje afstand moet bewaard blijven, anders zijn de rimpels en de grijze haren te goed zichtbaar.

Om alvast wat opdoemende vragen te beantwoorden: ja, ik ben afgevallen. Bij mijn weten heeft dat geen kwalijke oorzaken. Het is waarschijnlijk het gevolg van de kookkunsten van Ton, die uiterst creatief de smaken en calorieën in balans houdt. Ik woon samen met Ton en hij is de voedselspecialist hier in huis. Maar ook daarover later meer, in een volgende blog.
Verder zal aan de foto opvallen dat ik ongeschoren ben, mijn haar niet heb gekamd en een broek aan heb met een scheur er in. Dat zijn de kleine voordelen van het wonen op een heuvel met weinig mensen om me heen. Die kleine oogjes zijn niet alleen omdat Suus de poes me om vijf uur wakker maakte, maar ook omdat vandaag de zon vergeten was dat het herfst is en naar mij schijnt.
Een knalblauwe lucht en een dag met zomerse temperaturen, in november. Ik weet wel waarom ik hier woon.

Maar nu eerst over de noten. Vanmiddag was het tijd om walnoten te pellen. Walnoten zijn hier overal, in deze tijd van het jaar. Als je gaat wandelen moet je je best doen om er niet over weg te rollen. Ook appels en tamme kastanjes vallen bij bosjes van de bomen. Dat schijnt te komen door een vroegere koning, ongetwijfeld Louis geheten. Hij vond het wel een goed idee om overal kastanjebomen te planten, zodat iedereen in elk geval kastanjes zou kunnen eten als er niets anders was.
Ik vond walnoten altijd muf, wrang en bitter smaken. Eerdergenoemde Ton heeft zich daar niet door laten weerhouden en kan ze zodanig in het eten verwerken dat ze prima smaken. En het zijn ware wondernootjes. Een walnoot is niet alleen een noot, maar ook thee en zelfs speelgoed. Maar voor het zo ver is moeten er noten gekraakt worden.

Het eerste dat mij opviel toen ik aan het kraken sloeg was hoe die walnoten op vogelkoppies lijken. M'n gevoel daarover werd er niet beter op toen ik me realiseerde dat ik met een gereedschap aan het kraken was dat een moordenaar heet.

En als het schedeltje dan gekraakt is, komt er iets tevoorschijn dat toch echt veel weg heeft van hersentjes. Ook netjes met een linker- en rechterhelft.

Sommige walnoten hebben last van hersenkrimping. Alzheimer nootjes, zogezegd. Geen volle bak eiwitten, maar een ineengeschrompeld zwart dingetje. Volledig de weg kwijt, zo'n noot.

Soms wordt het kraken niet beloond met een volle noot, maar met een lege dop. Die hebben een nootuitgang: een gaatje waarlangs een of ander beest de noot al heeft leeggehaald. De natuur is keihard!

Maar die hersentjes, daar gaat het om. Ongetwijfeld vol met eiwitten, mineralen en anti-oxidanten en het zal ook wel superfood zijn. Maar het hersentje is lang niet alles. Als je het doormidden breekt komt er een tussenschotje tevoorschijn en daar kun je thee van maken. Lekkere thee zelfs, volgens mensen die het weten kunnen. Mij blijft altijd verbazen hoe mensen schijnen te weten wat ik lekker vind.
Wat er dan overblijft is een lege dop, zou je zeggen. Maar welk kind laat niet onmiddellijk haar gameconsole vallen bij het zien van zo'n prachtig bootje!

Na twee uur noten kraken heb ik wel respect gekregen voor de professionals. Ik heb ongeveer een pond walnoten geproduceerd. Tegen een uurloon van 10 euro zou een kilo walnoten dan al snel 40 euro moeten kosten. En het valt echt niet mee om zo'n noot heel uit z'n dopje te krijgen, terwijl op allerlei kaasjes hele halve walnoten zitten.
Ik stel me zo voor dat die professionals in een Balkans dorpje wonen. Terwijl vader zich vermaakt met de kippen en geiten zit de rest van de familie in bloemetjesschort en met kaplaarzen aan walnoten te kraken. In twee uur heb ik er een stuk of honderd gedaan, maar daar gaat het razendsnel. En feilloos worden de hele noten tevoorschijn getoverd, voor meneer Rambol. Onder het kraken wordt vrolijk gepraat en gelachen, terwijl de zon laag over de heuvels schijnt.

Het zal in het echt wel door een machine gedaan worden.

Ik ga proberen weer wat vaker te schrijven, maar of het iedere week wordt weet ik niet. Als er onderwerpen zijn waar jullie graag meer over willen horen, laat het dan even weten.

Dag!

Geen bericht

Dingen die helemaal vrijblijvend zijn, zijn plezierig. Er zit niemand op te wachten, er is geen druk, geen deadline en niemand is teleurgesteld als je niet nakomt wat je van plan was.

Een blog schrijven is zo'n vrijblijvend ding. Ik schrijf iets, jullie lezen het. Of niet. Maar het wordt pas leuk als er een soort regelmaat in komt. Zo heb ik geprobeerd om ieder weekend iets te schrijven. Maar de laatste weken wordt het steeds minder vrijblijvend en voelt het steeds meer als een verplichting. Niet dat jullie nu zo zeuren, lieve lezers. Het komt vooral omdat mijn hoofd zo vol zit met andere verplichtingen dat er geen ruimte is om leuke gedachten te laten ontstaan die ik op zou kunnen schrijven.

Ik stop dus even met mijn blog. Geen idee hoe lang het gaat duren voor er weer iets gaat borrelen. Als je zeker weet dat je niets wilt missen, vul dan je mailadres rechtsboven in, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw stukje komt. En anders zo nu en dan eens terugkomen.

Laten we afspreken dat geen bericht goed bericht is. Het plan is om hier tot mei te blijven en dan als huisoppasser europa rond te gaan zwerven. Maar je weet hoe het met plannen gaat.

In ieder geval kun je er van uitgaan dat ik een rustig bestaan leid op dit mooie landgoed. De lente komt er voorzichtig aan en de dagen worden langer. En als straks de werkopdrachten zijn afgerond ga ik waarschijnlijk vanzelf weer schrijven.

Ik hoop dat het met jullie goed gaat en blijft gaan. Bedankt voor het lezen, jullie waren een fantastisch publiek.

Helpen

Het is zondagavond en jullie kijken naar Boer zoekt vrouw. Als ik tenminste de media mag geloven. Er zijn hier in de omgeving vast ook eenzame boeren genoeg, misschien leuk voor een Dordogne versie: Paysan cherche femme. Hmm, één van de weinige keren dat ik de Nederlandse titel beter vind klinken dan de Franse.

Nee, laat de Dordogne nog maar even verstoken blijven van modern amusement, wat mij betreft. Alles is hier lekker oud, ook de boeren. De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met de oude kachel. De koning is op stap en heeft het stokerswerk aan mij overgedragen. Het is een mooi vak, zo'n kachel stoken. In principe is het gewoon stukken boom door een luikje heen gooien, maar in de praktijk wordt het een verfijnd vingerspitsengevoel. Hoe nat is het hout? Hoe koud is het buiten? Hoe hard waait het en uit welke richting? Hoe lang wil ik slapen voor ik weer hout moet gooien? Het zijn allemaal dingen waar je rekening mee moet houden als je een goeie stoker wilt zijn. En als dat dan allemaal lukt, mag je van dit plaatje genieten.

Het blijft wonderbaarlijk hoe fijn het is om naar vuur te kijken. Even een paar stammetjes bijvullen liep meestal uit in een kwartier warm worden bij de kachel en naar de vlammen en de kleuren kijken.

Overigens dacht ik na anderhalve week het vak aardig in de vingers te hebben. Nog geen van de ochtenden was de kachel kil en doods geweest. Na dit een keer terloops en toch trots aan mijn medebewoner uit te spreken, kreeg ik een lesje bescheidenheid. Vier keer was de kachel uit 's ochtends, waarvan drie keer op een rij.

De rest van de voorbije twee weken heb ik voornamelijk achter de computer doorgebracht. De website van Sablou was hard aan een facelift toe. Jullie kunnen nog een aantal dagen de oude en de nieuwe versie vergelijken. De oude op http://sablou.fr en de nieuwe op http://sablou.nl

Binc renoveert websites in een vloek en een zucht. En vult ook uw kachel vakkundig bij.

Ook vroeg een prachtige organisatie de nodige aandacht. Ik ben sinds vorig jaar penningmeester van de stichting Kinderen van Kathmandu. Een superkleine organisatie die er voor zorgt dat geld van mensen die voldoende hebben terecht komt bij kinderen in Kathmandu die er veel behoefte aan hebben. Ze krijgen er orthopedisch operaties voor, schoolgeld betaald en dagopvang. Omdat ik penningmeester ben, weet ik dat er geen cent in Nederland achterblijft. Wat we aan bestuurskosten maken betalen we uit uit onze eigen zak.

NL50 INGB 068 02 47 122 stichting Kinderen van Kathmandu, Oosterhout.

Aan het eind van het jaar moeten de financiële stukken klaargemaakt worden en dat is ook een goeie klus. Een extra uitdaging is het om wijs te worden uit de boekhouding van onze partners in Nepal.

Mijn medebestuursleden zijn allemaal al op bezoek geweest in Kathmandu. Ik ben de enige voor wie alle activiteiten en mensen daar alleen uit verhalen bestaan. En daarbij ben ik dan ook nog eens van de kille cijfers en het harde geld. Ik voel me ervoor verantwoordelijk dat iedere euro die naar Kathmandu gaat zo goed mogelijk besteed wordt. Dat levert boeiende dillema's op.

Als van een jaar schoolgeld drie kinderen geopereerd kunnen worden, hoe besteed je dan je geld het best? Toch maar schoolgeld betalen? Onderwijs is toekomst. Maar een operatie aan een te lang verwaarloosd gebroken been is ook toekomst. Zonder die operatie kun je misschien niet eens naar school. Dus dan maar die drie operaties?

Het is een moeilijke vraag waar ik al mee worstelde toen ik lang, lang geleden in Zambia rondliep. Ik kon niet iedereen helpen, ik moest kiezen. En juist dat niet kunnen kiezen heeft me daarna jaren verlamd. Ik kon niet iedereen helpen en ik wist niet hoe ik moest kiezen wie wel en wie niet. Dus deed ik maar niets meer. Ik kwam terug naar Nederland en kocht mijn geweten af met geld aan goede doelen. Laten zij maar kiezen.

Tot ik Octaviana Pladet (zeg maar Ocky) tegen kwam, de moeder van de stichting waar ik nu penningmeester van ben. Ocky dacht niet na over kiezen, die ging gewoon helpen wie ze tegenkwam. Eerst in het ziekenhuis: een fonds voor kinderen die de operatie niet kunnen betalen. En toen ze kinderen tegen kwam die schoolgeld nodig hadden ging ze daar sponsoren voor regelen. Vervolgens vond ze op een wc in het ziekenhuis een gehandicapt jongetje die door de ouders was achtergelaten en is ze dagopvang voor gehandicapten gaan regelen.

De vanzelfsprekendheid waarmee Ocky hier over praat heeft me weer enthousiast gemaakt. Het gaat er niet om dat je iedereen helpt die hulp nodig heeft. Het gaat er om dat je iemand helpt.

Ocky is nu bijna tachtig en ze gaat nog steeds ieder jaar een paar maanden naar Kathmandu. Om mee te werken. Maar komende zomer stopt ze met het besturen van haar stichting. Dat zal voor veel oude trouwe sponsors een reden zijn om eens naar iets anders te kijken. Maar de kinderen van Kathmandu hebben nog steeds evenveel hulp nodig. Dus hebben we nieuwe sponsors nodig. Mensen die voldoende hebben.

Komende week ga ik weer een beetje buiten kijken. Ik kan me weer gaan wijden aan het moois dat dit landgoed te bieden heeft. Maar mijn Binc klanten lezen deze blog ook, dus ontkom ik er niet aan om ook aan hun klussen te werken. Ik hoop dat ik het zo kan doseren dat er tijd en energie overblijft om te blijven schrijven.

Beeldverhaal

Omdat de afgelopen weken erg veel dagen er uitzagen als op de volgende foto (de essentie is dat het mistig is) en afgelopen maandag een dag met een 10 zou zijn voor het weer, heb ik alle verplichtingen uit mijn handen laten vallen, mijn bergstappertjes aangetrokken en ben een rondje naar St. Leon gaan lopen. Veel laagjes kleding aan, die laagje na laagje de rugzak in gingen en tot ik om een uur of twee alleen nog in mijn T-shirt rondliep. Niet gek op 12 januari.

 Ik wil jullie deze keer niet vermoeien met grote lappen tekst met een fotootje, maar precies andersom. Foto's met een verhelderende opmerking hier en daar.
Bijvoorbeeld: Op de volgende foto vooral gras.

Boven op de heuvel is het al helder, maar in de verte in het dal van de Vezère hangt nog een dikke laag mist.

Het wordt pas echt mooi bij het afdalen, op de rand van zon en mist.

Zelfs het miniriviertje de Thonac is in een dikke laag nevel gedompeld.

Mooi bevroren spinnenweb van een dronken spin. Of eentje zonder richtingsgevoel.

Vrolijke boel op het kerkhof van Saint Leon. Een begraafplaats is het niet, want iedereen ligt gezellig opgestapeld in het familiedoosje.

De kerk van Saint Leon. De kerstboom staat alvast klaar voor volgend jaar.

In Thonac is het nog een vrolijke kerstboel. Ik geloof dat alles pas in februari wordt opgeruimd in Frankrijk.

Ze bestaan nog: telefooncellen!

Weer een poging tot selfie

Olifantbomen. Maar ze heten officieel waarschijnlijk anders.

Ziehier de wereldberoemde Pont de Fanlac. Geroemd door architecten om zijn combinatie van eenvoud en functionaliteit. De Pont de Fanlac wordt in één adem genoemd met de Golden Gate, de Erasmusbrug en de Tower Bridge. Als u tenminste de vorige zin uitspreekt.

Bent u ooit in Frankrijk op vakantie geweest? Dan heeft ook u waarschijnlijk op de rand van een echtelijke crisis gezeten omdat de bewegwijzering in Frankrijk niet altijd eenduidig is. Hier wat eenvoudige voorbeelden ter illustratie.

Op de linkerfoto hieronder ziet u dat Thonac (dat dorp van die kerstversiering en de gelijknamige sloot met rivierpretenties) zowel 2,8 als 6 kilometer verderop ligt. De weg van deze wegwijzer naar Thonac is een rechte streep. Mijn wiskundeleraar heeft me ooit verteld dat rechte strepen maar één lengte kunnen hebben. Dat hij maar wat kletste is hiermee afdoende bewezen.

De linkerfoto geeft bovendien aan dat Montignac (ooit bekend van het dieet) naar rechts is en wel 9 kilometer ver. Rijdt de eigenwijze automobilist echter 100 meter (ik heb het opgemeten) rechtdoor in plaats van rechtsaf, dan is Montignac nog maar 6 kilometer ver.

Dat is mijn schaduw, daar rechts. Ik weet het, beginnersfout.

Op de rechterfoto ook onversneden sluikreclame van onze buurman Foie Gras, de ganzenleverpâtéboer. Je weet wel, met dat volproppen via trechters. Dat plaatje van die camper linksonder zegt overigens niets over het fabricageproces van de pâté. Hij beunt er een beetje bij als campercamping.

Tot volgende week, dan ga ik weer gewoon schrijven.

Goed gas

Ik heb in een eerder stukje al eens geschreven hoe blij we in Nederland mogen zijn met de vrijwel ongestoorde elektriciteitsvoorziening. Nu is er hier nog een opmerkelijk elektriek fenomeen. De blauwe, witte en rode dagen (chauvinisme is niet voor niets een Frans woord).
Op blauwe dagen is de stroom extra voordelig, op witte dagen geldt het normale tarief en op rode dagen is het extra extreem duur. Om te weten wat voor dag het is moet je niet naar buiten kijken, maar op een kastje met lichtjes dat vanaf 8 uur 's avonds aangeeft wat voor dag het morgen is.
Als dat een rode dag is treedt hier meteen het rode-dag-scenario in werking. Iedereen moet op de hoogte gesteld worden dat er niet wordt gewassen, geen elektrische ovens gebruikt en zo min mogelijk licht aan gedaan. Op een blauwe dag laten we alle lampen dag en nacht branden natuurlijk, om te compenseren. Echte zuunigers (wij niet) hebben een dieselaggregaat dat gestart wordt op een rode dag. Daar gaat je milieudoelstelling.

En lieve lezer, hebt u wel eens stilgestaan bij de zegeningen van het gas? Gas dat zonder problemen ieder huishouden in Nederland binnenstroomt. Goed, er ontploft wel eens wat, maar dat hou je altijd.
We gebruiken hier wel gas hoor, maar met name om op te koken. Dat gas wordt aangevoerd in van die butagasflessen, met die gezellige dikke buikjes. Daar kun je flink mee koken, maar een keer of tien per jaar naar de gasboer voor nieuwe flessen lijkt toch wel nodig.

Hier op het landgoed stoken we op hout in plaats van gas. Dat kan makkelijk als je 170 voetbalvelden bos tot je beschikking hebt. De CV ketel is hier een gezellige kachel met een knapperend vuur in plaats van een dubbelwandige turboketel met intelligente thermostaat. De temperatuur van de kachel wordt geregeld met een klepje dat de luchttoevoer afsluit als het te warm wordt. Minder lucht is minder brand is minder warmte. Komt geen computer of elektronica aan te pas.
De eerste gedachte is natuurlijk: dat is mooi! Gratis verwarming! En hoewel bomen weliswaar gratis groeien is het toch een beetje gedoe, die houtgestookte CV.

Gaat u even mee? Dan beginnen we met het omhakken van de boom. Hakken bij wijze van spreken natuurlijk. In het echt worden bomen omgelegd met zo'n snerpende motorzaag. Als u die niet in het schuurtje heeft staan, even naar de Gamma. Het geluid van drie pizzakoeriers moet je daarbij voor lief nemen. Zijtakken eraf en dan in vervoerbare stukken zagen. Die op stapels langs het bospad leggen.
Vervolgens met de trekker (misschien even bij de buren lenen?) de stammen ophalen en naar de opslag brengen. Graag overdekt, want dan droogt het.
Een jaar of twee later mogen de stammetjes onder het afdak vandaan. In drieën zagen, zodat ze in de kachel passen. Het is wel handig om daar een speciale zaagtafel voor te hebben, anders is je decoupeerzaag snel bot. Nu hebben sommige bomen last van overgewicht, tenminste ten opzichte van de maat van de kachel. De te dikke handzame stukjes op kachelformaat moeten dan gekloofd worden. Liefst met een kloofinstallatie achter de trekker: hopen dat de buren die er bij hadden gekocht. En pas op voor de vingers, een kloofje loop je zo op.
De handzame, gekloofde houtjes op kachelformaat moeten dan vervoerd worden naar een plekje in de buurt van de kachel. Het is zo vervelend om eerst 10 voetbalvelden af te moeten lopen met je houtjes. Dus in een kar en die bij het huis parkeren.

Bent u er nog? Want we zijn er nog niet. De houtjes moeten de kachel in. En tijdens koude perioden moet dat met een grote regelmaat. Het is wonderlijk hoe veel houtjes zo'n kachel eet per dag. In de praktijk dus om de twee a drie uur even bijvullen. Van één tot zes 's nachts kan hij het op de spaarstand uithouden zonder bijvullen, dus je kunt even ongestoord slapen als stoker. Ik ben de koning heel dankbaar dat hij deze verantwoordelijkheid niet delegeert.
Een meevallertje is dat de kachel zo efficiënt stookt dat er vrij weinig as overblijft. Want die moet weer afgevoerd worden natuurlijk.

Geef je CV-ketel straks even een bemoedigend klopje. Hij hangt op een afgelegen plekje stilletjes het huis te verwarmen. Je weet nu hoeveel werk hij je bespaart.