Tussendoor wordt ik ook weer even gewoon Zwitserse kaaskop, maar of het lukt om daar vandaan te schrijven weet ik niet. Dan naar Utrecht, waar ik ook zo veel mogelijk lieve vrienden wil zien. En dan komt het begin van het einde van heel lang in Utrecht wonen. Mijn knusse hokje aan het kanaal ga ik leeghalen en geschikt maken voor bewoning door een jonge vrouw, die ik leerde kennen toen ze een beginnend pubertje was. Het stokje wordt weer doorgegeven.
Het zal raar zijn om bijna helemaal definitief weg te gaan van de Johan Wagenaarkade. Toen ik er kwam wonen 18 jaar geleden leek het een tijdelijk onderkomen voor een jaar of twee. Zo'n typisch scheidingsappartement. Maar ik ging nooit weg, niet na 2 jaar, niet toen de kids naar de middelbare school gingen en ook niet toen ze het huis uit gingen. Het is gewoon een veel te knus hokje, met veel te weinig ruimte voor ons drieën, maar het beste uitzicht van Utrecht en in een fijne wijk. En die ruimte, ach daar vonden we wel weer een oplossing voor met hoogslapers, bankslapers en zelfs een deeltijdbed: voor Jop als hij er was, voor mij als Jop er niet was. Er is zelfs een periode geweest dat er ruimte over was voor een caviaparadijs. En de laatste 15 jaar was er ook nog een bedrijf in gevestigd. Het zal fijn zijn om er weer even te zijn. Dus geen foto's van Sablou dit keer, maar van 'thuis', waar de mooie herinneringen wonen.
Half oktober gaat het bakbeest dan weer richting Sablou, waar ik in ieder geval tot mei volgend jaar zal blijven. Hoe de toekomst precies gaat verlopen weet niemand, maar de kans is wel groot dat ik niet meer heel lang in Nederland kom wonen. Het klimaat hier is zo fijn en het gebied zo mooi, dat ik mijn best ga doen om een mooie plek te vinden, hier in de buurt. In eerste instantie wordt dat een zoektocht samen met de kok en de kamerdame en de twee prinsesjes, maar wellicht wordt het gezelschap wel groter.
Hoewel ik toch het sterke voornemen had om kluizenaar te worden is dat door mijn verblijf in Val Sinestra en nu hier wel op de tocht gezet. Het is nog steeds heerlijk om alleen te zijn met m'n gedachten, maar ik merk dat mensen om me heen hebben ook belangrijk is. Ik mik dus op de status 'kluizenaar met gezelschap'. En ik hoop dat veel van jullie me op komen zoeken als ik m'n hutje op de heuvel heb gevonden.
De zomer is hier ook naar z'n einde aan het gaan. Het is nog iedere dag zwembadweer, maar 's ochtends wordt het steeds later licht en 's avonds steeds kouder. Ik kom het leven nog steeds wel door op teenslippers. De afgelopen week was bijzonder boeiend door de aanwezigheid van twee vrouwen in de huwbare leeftijd, waarvan ik hoop dat het nog heel lang vriendinnen zullen zijn.
De laatste groep gasten is nu vertrokken en dus breekt er een periode aan waarin ik het landgoed op een heel andere manier ga leren kennen. Een handjevol mensen, maar waarschijnlijk wel veel vrienden en familie op bezoek. Minder uren voor Sablou werken en meer voor Binc. En met kerst picknicken, schijnt.
Sablou wordt dus mijn volgende thuis. Ik ben hier nu bijna 3 maanden geweest en het was een prachtige en intensieve ervaring. Ik voel me hier in het paradijs, maar ben ook van alles tegen gekomen waar ik me de afgelopen jaren tegen probeerde te beschermen. Dominante mannen, lieve vrouwen, lieve mannen en dominante vrouwen. Vijanden, vrienden, melancholie, liefde, verdriet, blijdschap, tevredenheid en een groeiend gevoel dat er een richting is die ik nog moet gaan ontdekken. De mensen hier zijn net mensen uit de echte wereld, met mooie en kwalijke kanten, zoals ik die zelf ook heb. Het lukt steeds beter om toch van allemaal te houden, ook al zijn ze soms irritant, onredelijk of onvoorspelbaar.
Ik ga mijn best doen om iedere week te blijven bloggen. We zien wel. Ik hoop dat ik veel van jullie in Nederland kan knuffelen en degenen die ik daarbij mis moeten maar denken dat ik iedereen zo nu en dan mis.
Leef fijn.
