Vanmiddag overkwam me, wat meestal "inspiratie" genoemd wordt. Zin om te vertellen en mijn gedachten te delen. Waar het vandaan kwam weet ik niet; misschien omdat het een stralende dag was of omdat ik een oude schuur uitgemest had. Het voelde wel opgeruimd, in ieder geval.
Het is lang geleden, lieve lezers. Lang genoeg om nu een kind te hebben waar ik in februari nog niets van wist, bij wijze van spreken. En omdat ik de meeste van jullie al lang niet meer heb gezien, bij hoge uitzondering een selfie. Hij is volgens mij bijna zoals het hoort, alleen niet uit de hand genomen. Een beetje afstand moet bewaard blijven, anders zijn de rimpels en de grijze haren te goed zichtbaar.
Om alvast wat opdoemende vragen te beantwoorden: ja, ik ben afgevallen. Bij mijn weten heeft dat geen kwalijke oorzaken. Het is waarschijnlijk het gevolg van de kookkunsten van Ton, die uiterst creatief de smaken en calorieën in balans houdt. Ik woon samen met Ton en hij is de voedselspecialist hier in huis. Maar ook daarover later meer, in een volgende blog.
Verder zal aan de foto opvallen dat ik ongeschoren ben, mijn haar niet heb gekamd en een broek aan heb met een scheur er in. Dat zijn de kleine voordelen van het wonen op een heuvel met weinig mensen om me heen. Die kleine oogjes zijn niet alleen omdat Suus de poes me om vijf uur wakker maakte, maar ook omdat vandaag de zon vergeten was dat het herfst is en naar mij schijnt.
Een knalblauwe lucht en een dag met zomerse temperaturen, in november. Ik weet wel waarom ik hier woon.
Maar nu eerst over de noten. Vanmiddag was het tijd om walnoten te pellen. Walnoten zijn hier overal, in deze tijd van het jaar. Als je gaat wandelen moet je je best doen om er niet over weg te rollen. Ook appels en tamme kastanjes vallen bij bosjes van de bomen. Dat schijnt te komen door een vroegere koning, ongetwijfeld Louis geheten. Hij vond het wel een goed idee om overal kastanjebomen te planten, zodat iedereen in elk geval kastanjes zou kunnen eten als er niets anders was.
Ik vond walnoten altijd muf, wrang en bitter smaken. Eerdergenoemde Ton heeft zich daar niet door laten weerhouden en kan ze zodanig in het eten verwerken dat ze prima smaken. En het zijn ware wondernootjes. Een walnoot is niet alleen een noot, maar ook thee en zelfs speelgoed. Maar voor het zo ver is moeten er noten gekraakt worden.
Het eerste dat mij opviel toen ik aan het kraken sloeg was hoe die walnoten op vogelkoppies lijken. M'n gevoel daarover werd er niet beter op toen ik me realiseerde dat ik met een gereedschap aan het kraken was dat een moordenaar heet.
En als het schedeltje dan gekraakt is, komt er iets tevoorschijn dat toch echt veel weg heeft van hersentjes. Ook netjes met een linker- en rechterhelft.
Sommige walnoten hebben last van hersenkrimping. Alzheimer nootjes, zogezegd. Geen volle bak eiwitten, maar een ineengeschrompeld zwart dingetje. Volledig de weg kwijt, zo'n noot.
Soms wordt het kraken niet beloond met een volle noot, maar met een lege dop. Die hebben een nootuitgang: een gaatje waarlangs een of ander beest de noot al heeft leeggehaald. De natuur is keihard!
Maar die hersentjes, daar gaat het om. Ongetwijfeld vol met eiwitten, mineralen en anti-oxidanten en het zal ook wel superfood zijn. Maar het hersentje is lang niet alles. Als je het doormidden breekt komt er een tussenschotje tevoorschijn en daar kun je thee van maken. Lekkere thee zelfs, volgens mensen die het weten kunnen. Mij blijft altijd verbazen hoe mensen schijnen te weten wat ik lekker vind.
Wat er dan overblijft is een lege dop, zou je zeggen. Maar welk kind laat niet onmiddellijk haar gameconsole vallen bij het zien van zo'n prachtig bootje!
Na twee uur noten kraken heb ik wel respect gekregen voor de professionals. Ik heb ongeveer een pond walnoten geproduceerd. Tegen een uurloon van 10 euro zou een kilo walnoten dan al snel 40 euro moeten kosten. En het valt echt niet mee om zo'n noot heel uit z'n dopje te krijgen, terwijl op allerlei kaasjes hele halve walnoten zitten.
Ik stel me zo voor dat die professionals in een Balkans dorpje wonen. Terwijl vader zich vermaakt met de kippen en geiten zit de rest van de familie in bloemetjesschort en met kaplaarzen aan walnoten te kraken. In twee uur heb ik er een stuk of honderd gedaan, maar daar gaat het razendsnel. En feilloos worden de hele noten tevoorschijn getoverd, voor meneer Rambol. Onder het kraken wordt vrolijk gepraat en gelachen, terwijl de zon laag over de heuvels schijnt.
Het zal in het echt wel door een machine gedaan worden.
Ik ga proberen weer wat vaker te schrijven, maar of het iedere week wordt weet ik niet. Als er onderwerpen zijn waar jullie graag meer over willen horen, laat het dan even weten.
Dag!