In de nabije toekomst ga ik eens kijken hoeveel mensen bereid zouden zijn om hun algehele gezondheid, welbevinden en zelfs hun kans op overleven op het spel te zetten om hun knieën te behouden. Hoeveel procent kans op overlijden zou je accepteren om pijnloos te kunnen lopen?
"Lekker ver gezocht, Ben", hoor ik mijn lieve lezers denken. "Heb je niks beters te doen op de vroege zondagmorgen?".
Eigenlijk is het al mooi dat mijn hoofd leeg genoeg is om deze onzinnige dingen te denken, want de afgelopen week zat het vol met programmeercode. Er moest een klus af en daar is alles voor opzij gezet. Uiteraard niet het whatsappen en scrabbelen van vorige week, maar mijn verplichtingen aan Sablou heb ik opgeschoven naar de toekomst. Zelfs het feit dat dit de laatste week was van zomerse temperaturen en zalige zonneschijn heeft me niet kunnen verleiden om de computer te verlaten.
Dit om het beeld bij te stellen dat ik hier in een soort luilekkerland leef. Niets van dat alles, keihard buffelen! Op z'n tijd.
Het nadeel van op afstand werken is wel dat ik erg afhankelijk ben van goedwerkende techniek. Eén van de belangrijkste schakels daarin is elektriciteit van goede kwaliteit. Dat was niet steeds voorradig. Om een duistere reden ging op het hele domein het licht uit als je in de houtwerkplaats het licht áán deed. Het is weer eens wat anders, een knopje waarmee je overal het licht uit kan doen. En meteen ook de computers, vrieskisten, modems, koelkasten, elektrische fornuizen, radio's enzovoort.
Het blijft toch ook knus, een avond bij kaarslicht en een houtvuurtje. Het enige dat je nog kunt doen is met elkaar praten en vroeg naar bed.
Gelukkig doen mobiele telefoons niet mee met de malaise als de elektriciteit het begeeft. Ik ben afgelopen week aardig afhankelijk geweest van dat ding om contact te houden met het ziekenhuis in Rotterdam, waar mijn moeder nu al meer dan een maand probeert uit te komen.
Een maand geleden werd haar tweede knie vervangen door een prothese. Het was geen gelukkig moment om onder het mes te gaan: ze had een jaar achter de rug met hartaanvallen, aanhoudende benauwdheid en groot verlies van levenslust en energie. Na lang zoeken waren de artsen er achter gekomen dat ze astma had. Een puffertje deed wonderen, maar haar vorm was nog niet grandioos.
Nu was het zoeken opnieuw begonnen. Er zat, na de knie-operatie, een ontsteking ergens in het lichaam van mijn moeder. Zo lang er antibiotica en pijnstillers werden toegediend voelde ze zich goed, maar zodra dat gestopt werd vlamde de ontsteking op en ging de nieuwe knie ontzettend pijn doen.
Alle registers werden opengetrokken bij het zoeken naar de ontsteking. Wekenlang werden alle lichaamssappen door het lab geanalyseerd, maar uit niets werd duidelijk waar de ontsteking zat. Volgens de behandelend geneesheer, die specialist is in knieën en dergelijke, kon het de knie niet zijn, want die zag er goed uit. Vanaf de buitenkant, dus.
Intussen wilde de mensen die van mijn moeder houden dat er vaart in kwam. Een paar weken ziekenhuis is natuurlijk fantastisch, maar op den duur wordt het een beetje saai. Bovendien at moedertje al weken slecht en sliep ze voornamelijk. Het leven bestond voor haar uit gedrogeerd of met pijn in bed liggen.
Ik ben gaan bellen met de verzekering om te kijken of er een andere specialist ingeschakeld kon worden. Eentje die verder keek dan de buitenkant van de knie. En tot mijn verbazing was daar geen enkele mogelijkheid toe. Let op, want dit schijnt universeel te zijn voor de Nederlandse gezondheidszorg!
Zo lang je in een ziekenhuis bent opgenomen is het niet mogelijk om overplaatsing naar een ander ziekenhuis te krijgen of zelfs maar een second opinion te krijgen van een arts uit een ander ziekenhuis.
Opmerkelijk, gezien het gerommel dat de afgelopen jaren aan het licht is gekomen van allerlei artsen in allerlei ziekenhuizen.
Gelukkig is de behandelende kniekraker tot inkeer gekomen na een beroep op zijn gezond verstand. De knie is gisteren opengemaakt en er is zowaar een infectie aangetroffen. Hoe verrassend!
Voor mijn moeder betekent het een verlengd verblijf in het ziekenhuis en een volgende operatie over 2 à 3 weken. Ik hoop dat het haar algehele welzijn niet al te erg verziekt.
Welk offer breng je voor een nieuwe knie? Het is misschien maar goed dat je het vooraf niet weet.