Subtop

De S-Chalembert is een berg in het dal van de rivier de Inn, hier vlak in de buurt. Op de foto heeft hij nog flink wat sneeuw op z'n koppie, maar dat is intussen gelukkig verdwenen.

Waar die 'S-' precies voor staat in de naam weet hier eigenlijk niemand. Er is een dorpje in de buurt dat S-Charl heet en ook daar weet niemand het fijne van. Onder het personeel heet hij gewoon de 'WC-berg'. Vanaf de WC op de vierde verdieping -waar het personeel woont- heb je namelijk een prachtig uitzicht op de S-Chalembert.

Vanaf mijn favoriete plekje op het terras van het hotel heb je ook prachtig uitzicht op de S-Chalembert en ik heb hem al in vele gedaanten gezien. Met z'n hoofd in de mist, bij zonsopgang en zonsondergang, boven de nevel uitstekend, bij regen en onweer. Een berg die zich aan je opdringt door z'n imposante verschijning aan het eind van het dal.

Maar het is ook een berg die zich niet makkelijk laat beklimmen. Waar de Zwitserse alpen vergeven zijn van de wandelroutes en gele wegwijsbordjes is het rond de S-Chalembert een dooie boel. Hij is waarschijnlijk te moeilijk om te bedwingen, want de top is steil en grillig.

Eén van mijn doelen van dit half jaar is om de S-Chalembert op te gaan. Na zoveel uren staren naar die beboste hellingen wil ik er wel eens op staan en terugkijken naar het hotel. Na een aantal valse starts was het gisteren zo ver. Ik ging op verkenningstocht, om te zien hoe lang het duurt voor je boven de boomgrens bent en hoe moeilijk het was daarboven enzo. Het was wel spannend om te zien of ik nog wel lekker een berg op liep, want gek genoeg had ik in de afgelopen drie maanden nog maar één top beklommen en dat was ook nog een soort subtop, met nog veel hogere toppen ernaast. In vorige jaren was ik hier 1 of 2 weken en dan rende ik als een dolle de ene na de andere top op, maar nu ik 6 maanden heb, heb ik geen haast. En mijn ervaring is dat een subtop soms veel mooier is dan een top.
 

De top

Op de top is het meestal koud en eenzaam. Net als in het bedrijfsleven, zeg maar. Het waait er meestal hard en na een heleboel uren zwoegen wil je eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Eigenlijk heeft de top maar één voordeel boven de subtop: je kunt aan alle kanten om je heen bergen zien. Op de subtop heb je aan één kant een fantastisch uitzicht, en aan de andere kant de top.

Uitzicht vanaf de subtop. In het gele cirkeltje de WC op de vierde verdieping.

Op de subtop is er vaak een weitje met zacht gras, het is er niet zo koud en je kunt er gewoon een uurtje in de zon liggen. Maar je bent natuurlijk geen topper als je de top niet haalt. Dus heb ik gisteren goed verkend, een tijd op het weitje gelegen en van het uitzicht genoten en ben toen weer naar beneden gegaan. Geen top, maar wel een top ervaring.

O ja, eerlijkheidshalve nog een nadeel van de subtop: de vliegen. Mijn bezwete lichaam moet goddelijk ruiken voor vliegen, want zodra ik een berg op begin te lopen komen ze in drommen om me heen cirkelen. En wanneer ik stil sta gaan ze aan tafel. Binnen de kortste keren zitten er een stuk of honderd smakelijk mee te drinken van mijn lichaamsvocht. Als iemand nog een afdoende middeltje weet tegen vliegen hou ik me aanbevolen.
In de buurt van een top houden de vliegen het meestal voor gezien, maar subtoppen vinden ze net zo leuk als ik.

Ondanks de mooie tocht blijft het toch kriebelen. Niet van de vliegen, maar van de ambitie. Ik ga dus nog een keer terug naar de WC-berg, maar dan neem ik een tentje mee en een collega. Net onder de subtop is een prachtig weitje met stromend water en lang gras. Een prachtige kampeerplek. En dan ga ik de volgende dag, met iemand erbij voor de zekerheid, toch proberen die top te bereiken. Vraag me niet naar de zin ervan. Gewoon omdat het kriebelt.

Het is hier nog steeds prachtig weer, met iedere dag een onweersbui voor de frisheid. Het hotel draait goed en er is een prima vakantiesfeer. Zelf mag ik wel weer eens wat vaker achter mijn toetsenbord kruipen, maar bergen en zon stimuleren dat niet. Ik ben nog steeds erg blij met mijn verblijf hier.